Xabier Casares: «Acórdome do meu irmán Carlos moitas veces cada día»

GALICIA

MIGUEL VILLAR

Humanista convencido y hombre de consensos, brilló en el mundo de la medicina y tuvo una importante actividad política. Hoy vive dedicado al Liceo de Ourense y a la Fundación Casares

01 abr 2021 . Actualizado a las 11:34 h.

Permítasenos anotar, sin más demoras, que aunque Xabier Casares, el médico, y su hermano Carlos, el escritor, no eran gemelos, lo parecían. Y no solo por su aspecto físico -que también-, sino por esa manera suya de estar en el mundo, caracterizada por una afabilidad, una generosidad y una inteligencia natural que sin duda eran, y siguen siendo, cosa de familia. Pero es que, además de hermanos, Xabier y Carlos fueron, el uno del otro, los mejores amigos que alguien pueda imaginar. De manera que, conforme el tiempo pasa, cada vez se hace más evidente que la personalidad de Carlos no se explica sin la de Xabier (y viceversa).

«Eu acórdome de Carlos moitas veces cada día», confiesa Xabier. Y mientras lo dice, te das perfecta cuenta de que Carlos Casares siempre está presente donde está Xabier. Que por cierto es un magnífico contador de historias y un extraordinario conversador, también.

Médico de sólido prestigio, Xabier Casares, que nació en Xinzo el 10 de abril de 1946 (dentro de unos días cumplirá, por tanto, 75 años), fue un pediatra especialmente querido en toda Galicia. Y durante años ejerció como director médico del Complexo Hospitalario de Ourense, donde también fue jefe de la Unidad de Neonatos. Pero, sin perder jamás esa capacidad suya para dialogar y para crear sólidos lazos de afecto con gentes de todas las ideologías, también estuvo muy vinculado a la política: de hecho, y tras ingresar en el PSdeG-PSOE en 1978, fue primer teniente de alcalde en el Concello de Ourense (entre 1991 y 1995), portavoz socialista en la Diputación ourensana (entre 1995 y 1998) y miembro del Comité Federal (entre 1997 y 1999). Además, claro está, de haber sido miembro del Parlamento de Galicia en la quinta y la sexta legislaturas.

Xabier Casares, segundo por la izquierda, con Abel Caballero, Xosé Manuel Beiras y Anxo Guerreiro, en el año 2001, en la sesión conmemorativa del veinte aniversario del Estatuto en el Parlamento de Galicia
Xabier Casares, segundo por la izquierda, con Abel Caballero, Xosé Manuel Beiras y Anxo Guerreiro, en el año 2001, en la sesión conmemorativa del veinte aniversario del Estatuto en el Parlamento de Galicia ALVARO BALLESTEROS

«Cando pasa a vida, queda o recordo -comenta Xabier-. E o importante -añade- é que a un o recorden porque foi unha boa persoa, unha persoa que quixo facer mellor a vida dos demais». Y así es, precisamente, como le gustaría que, en el futuro, lo recordasen a él.

Casares es ahora presidente del Liceo de Ourense, además de máximo responsable de la Fundación Carlos Casares, desde la que no solo mantiene vivo el legado de su hermano, sino también los valores que inspiraron, en todo momento, al autor de Vento ferido.

«Carlos -comenta Xabier-, mantivo sempre o compromiso con Galicia que xa viña de Ramón Piñeiro, dese gran home que para nós foi parte da familia». De una Galicia -añade- hecha de gentes que, además de haber creado una maravillosa lengua, se caracterizan por no saber odiar. «¿Que se paga a pena vivir...? ¡Sempre! -dice Xabier-. Por iso a vida non se pode desperdiciar xamais».

Fue

Parlamentario autonómico y director del Hospital de Ourense

Es

Presidente del Liceo ourensano y de la Fundación Carlos Casares