A máscara da morte

María López Sández
María Sández TRIBUNA

LUGO

02 abr 2020 . Actualizado a las 08:35 h.

Un dos contos máis arrepiantes do xa desacougante de seu Edgar Allan Poe é A máscara da morte vermella. Neste relato, curto e intenso como a el lle gustaban, a peste asedia a mil nobres que, arredor do Príncipe Próspero, se pechan nunha abadía, en Italia, e soldan as portas para celebraren, cun desaforado baile de disfraces, a ledicia de estaren vivos e mantérense a salvo da peste que se asaña nos arredores da decadente e insolidaria celebración.

Inevitablemente (porque non é posible imaxinar outro final para esta historia que semella existir só para que este se poida producir) no último momento unha das máscaras, vermella coma o sangue, acaba sendo a mesma peste, que se fai presente entre a concorrencia para introducir, no centro mesmo da abadía, aquilo que se quixo deixar fóra.

A literatura é así, terriblemente lúcida no seu xogo de ficción. Cantos, se hoxe lemos de novo este conto que Poe escribiu hai case 200 anos, non sentiriamos ese arrepío de pensarmos que o mesmo nos pode acontecer no noso humilde confinamento? Como reaccionar ao atoparnos que o mesmo que queriamos deixar fóra habita xa dentro, entre nós, dentro de nós? Curiosamente, as nosas fronteiras invisibles semellaron xogar o mesmo papel que as sólidas portas e os muros da mansión do Príncipe Próspero. Seguiamos a bailar coma se no círculo máxico da nosa fronteira estivésemos a salvo do que se espallaba de xeito imparable e non collemos medo ata que a morte se situou entre nós. Con cantas cousas máis estaremos a actuar igual? Non faremos nada radical contra o cambio climático ata que nos golpee con toda a súa dureza? Seguiremos pensando que viaxamos no barco mais seguro do mundo, deixándonos levar pola inercia, sen variar o rumbo ata bater co iceberg que se albisca no horizonte?