O xénero de terror explotou, dende sempre, a conciencia de que nada asusta tanto como cando o que provoca o medo agroma ali onde a priori sentimos seguridade. Ningún rostro pode ser tan terrorífico como o dunha nai que, á fin, se revela un monstro; nada crea máis terror que o risco que se agocha no propio fogar. Por iso cousas aparentemente inofensivas e vencelladas á infancia, como as bonecas ou os pallasos, teñen as súas correspondentes versións diabólicas e algunhas persoas chegan mesmo ata sentiren fobia delas.
Cómpre, pois, imaxinarmos o intenso pavor que se apodera de quen ve que se desata o inferno no espazo no que decote procura o refuxio e o repouso. A magnitude da traxedia vivida en Valencia sacudiunos, sen dúbida, a todos. Fíxonos pensar nos illantes das nosas casas e dubidar das técnicas modernas, que a miúdo se aplicaron desde o desprezo aos saberes tradicionais contextualizados. En Galicia, sen irmos máis lonxe, a nova estética arquitectónica de cubos planos xera axiña paredes manchadas de humidade e filtracións de difícil amaño. Mais chégase ao extremo cando a propia casa se converte nunha trampa e nun facho inzado de lume.
Hai uns meses, en Viveiro, seica a raíz dunha simple grellada, unha das paredes dunha casa na Misericordia ardeu enteiramente e deixou toda a pintura renegrida. Imaxino o estarrecemento de quen viu que o lume se descontrolaba e dos que estaban dentro das casas. Por sorte, non ocorreu nada grave. Só se incendiou o lateral morto e a fachada principal non se sumou á desfeita. Teño para min que o que alí aconteceu foi, a pequena escala, causado polo mesmo material e o mesmo erro construtivo, afortunadamente aquí limitado. Cando desprezamos, con soberbia, materiais e técnicas tradicionais para abrazarmos canto soa a modernidade, ignoramos o valor da experiencia e a necesidade de ser cautos. E, por desgraza, en Valencia si que houbo vítimas.