Cada tempo e cada sociedade crea os seus monstros. Esta idea desenvolveuse nun libro xa clásico, Monster Theory, alá polos 90. A teoría pretende explicar como os monstros da ficción explican os problemas e ansiedades de cada sociedade. Pero sen dúbida tamén é certo no sentido máis literal: cada cultura, cada modo de vida, cada xeito de pensar crea os seus monstros. A miúdo mantémolos ocultos, mais de vez en cando o monstro sae á luz e sacódenos con toda a intensidade. É o que quixo que acontecese unha muller francesa de nome Gisèle. O seu xesto de demandar un xuízo público, que está a ser seguido con todo detalle pola prensa, supón vencer milenios de creación dun sentimento de bochorno e culpa para a muller violada. Pero Gisèle non quixo manter o acontecido na escuridade. A súa imaxe, rixidamente ergueita, estrañamente fráxil e obstinada a un tempo, ten algo de mítico, de personaxe de traxedia grega. Decidiu saír ela mesma á luz para sacar canda ela ao monstro, ese que é máis grande ca o Sr. Pelicot, ese monstro ao que tamén desde a literatura se deu o nome de uncanny. Porque o horror resulta máis desacougante cando o terror se revela tras outro cotián, amable, próximo, ata querido. Que neno ou nena non tivo unha vez un pesadelo no que unha nai, un pai ou un irmán se transformaba de súpeto nun monstro? Xa o constatou Freud. Por iso resultan arrepiantes e son recorrentes no xénero de terror as bonecas ou os pallasos cando se tornan perversos: nada máis aterrador que o próximo e inocente convertido en horror. Alguén dixo que o horror é ver un bebé plácido e que de súpeto nos amose os dentes. Seguro que Gisèle tivo algunha vez medo da violencia e a violación a mans dun descoñecido, pero o horror aconteceu na súa propia casa, no seu cuarto. Aí está Pelicot, aunando nun só dous dos monstros do patriarcado. Por iso o xesto de Gisèle está á altura das heroínas clásicas.