O cómico coruñés arrasa co seu espectáculo máis íntimo até a data, Level Up. Chega este venres a O Meigallo, en Sarria
19 jul 2024 . Actualizado a las 05:00 h.David Perdomo (A Coruña, 1979), en realidade, non sona como parece. Non fala como se cre que fala. E o seu acento coruñés tampouco é koruño. Ninguén diría que non se parece a ningún dos Ecceperdomo e, lonxe de sentir algunha decepción, é unha ledicia saber que hai un humano detrás das súas personaxes.
Perdomo confesa que hai que saber «mirar cara a dentro dun mesmo» e non ten ganas de petalo, pero si de falar e de darse a coñecer. Quere abrirse ao seu público e simplemente dialogar de como está indo a vida, de como foi e de como pode acabar sendo. E terá esa conversa este venres no Meigallo, en Sarria, ás 21:00h. As entradas aínda están á venda con desconto en Oferplan.
—Que se vai atopar o público con Level Up?
—Despois de moitos anos, que xa son 23, hai que mostrar a vida como é. Os espectadores atoparánse con temas irreverentes, pero con ese tamiz da madurez, cunha persoa de 43 anos. Ao fin e ao cabo, todo está cambiando. A comedia cambia, os memes e o humor, tamén, aínda moito máis. Con Level Up pretendo seguir un humor clásico, cercano co público. Un humor slow para gozar.
—Prefire o público lucense ou coruñés?
—Vasme matar, pero prefiro o público do sur, o vigués.
—Por que?
—Parece un pouco como Xogo de Tronos, dos do norte contra os do sur, pero en Vigo móllanse máis, son máis cálidos non sei. Iso si, entre Lugo e A Coruña, prefiro aos lucenses.
—Hoxe estrea Level Up en Sarria. Estivera antes alí?
—Si, coñezo Sarria, estiven varias veces, e unha polo Camiño de Santiago. Tedes moi boa xente na vila, como Abraham Cupeiro, amigo meu, que é marabilloso. Adoro o Meigallo e adoro Sarria.
—Nunha ocasión dixo que o de dedicarse á comedia, en realidade, foi un accidente. Por que?
—Eu por ser son actor. A comedia sempre me gustou, pero nunca foi unha disciplina que me encantase. Foi na Casa Hamlet, onde me formei na actuación, cando lle vin un punto a este mundo. Sen querelo, atopeime co humor. Amo profundamente a comedia e facer rir á xente, pero teño unha espiña cravada por ser actor. O meu corazonciño é dramático.
—Agora que menciona a súa faceta interpertrativa, dígame á verdade. É máis do Xurxo ou de Amancio Ortiga?
—[Ri] Son de todos. A quen máis aprecio lle teño é ao Koruño, creo que por motivos evidentes [ri], e despois ao Javi. O Xurxo tamén é incríble, pero penso que máis ben polo meme que os novos fixéstedes del, porque non se facía humor sobre ese tipo de persoeiros. Pero é coma decidir entre papá e mamá, non podo.
—Case sempre lle preguntan polo Koruño e moi pouco do que foi Ecceperdomo. Haberá algo daquelas personaxes en Level Up?
—Non, para nada. Non é un show de personaxes, iso queda na Corentena con Touriñán. Level Up é un monólogo, e creo que esta vez quéroo así. Prefiro construir un relato máis intimista, de reflexo, sen soberbia, baixo a miña propia experiencia da vida. É escapar un pouco da comedia.
—Hai un par de anos parecía escapar da comedia, facendo un parón, pero volveu. Por que?
—Touri foi o culpable de que volvese, el non me deixou escapar. Eu estaba vivindo un momento malo e sobrábanme eses estímulos do exterior. Daquela xa estaba traballando en Level Up, pero pensaba que non tiña nada que contar e tampouco tiña ganas. Despois, case sen querelo, empecei cun podcast sobre perfumería e o que saíse, El Nicho. Iso levoume a descubrir facetas de min mesmo que non coñecía. De feito, a finais de setembro teño previsto lanzar dúas fragancias, e nada me pode encher e enorgullecer máis, por conseguir remontar. Faime inmensamente feliz facer a xente rir, pero ás veces temos que mirar cara a dentro e saber cando parar.
—Falando no seu podcast, unha vez mencionara que tiña máis de catrocentos perfumes, porque a perfumería é unha das súas paixóns. Superou xa esa cifra?
—Si. É que isto, Iria, é coma unha enfermidade [ri]. Pero hei de dicir que falar no Nicho dese tema é contribuir á democratización das fragancias. Moita xente opina que só é para cheirar ben, pero hai moito máis. Penso que a través do olor podes viaxar a lugares incríbles, inimaxinables, até coñecer como é unha persoa. Nese sentido, co tema do podcast estamos a crear unha comunidade magnífica. Xúroche que me escribe xente opinando sobre algún perfume dos que falei ou algo, e que cada vez hai máis ouvintes que se interesan por ese tema. Ponme moi contento iso, conseguir crear unha pequena comunidade.
—Tras falar da súa faceta interpretativa e do punto e aparte que supón Level Up para a comedia, considérase un principiante no mundo humorístico? Quédalle moito por explorar?
—Sen dúbida, quédame moitísimo por explorar, Hai que aprender continuamente. Morremos aprendendo. É unha forma de manter o ego a raia. Considerarse sempre un principiante é a matemática do humor. Penso que a comedia tamén é unha forma de democratización, ou unha vía para democratizar, porque igual imos a un bar nunha parroquia por aí perdida e atopámonos co señor máis gracioso que escoitamos xamais, sen facer espectáculos nin nada. Que vive a súa vida pero sendo iso, o máis gracioso. É máis, Iria, debemos democratizar o humor.