Cando era nena, na miña casa falábase de Carrillo con admiración. Ás veces, durante a cea, os meus pais contábannos con aires de mitoloxía o paso da fronteira coa perruca e o día da legalización do PC. Aqueles eran os mesmos tempos nos que eu dicía que de maior quería ser Pasionaria porque pensaba que ese era o nome do recente oficio democrático de dar mitins, e nos que a miña nai, de camiño a Melide, baixo os efectos adversos da Biodramina, me lembraba que se dicía unha palabra de Pasionaria, de Carrillo ou do PC diante do meu avó, me castigaba de por vida sen ver Barrio Sésamo. Quizais é por todo iso polo que o día que entrei na casa dunha familia compostelá en cuxo comedor almorzou unha vez Santiago Carrillo, devotamente, me acheguei por un intre a ver a silla na que estivera sentado o heroe da miña infancia. O abraio dos meus anfitrións foi considerable, alén de que, definitivamente, entenderon quen se lles viñera meter no fogar.
Os meus pais, tan prototípicos que parecían tirados de Cuéntame, gardaban, en realidade, unha silla para Carrillo na casa. Coido que xa daquela intuían que talantes coma o del non habían volver e por iso quixeron educarnos nesa forma de facer política: firme e conciliadora a un tempo e, ante todo, adobiada cunha cultura que hoxe boa parte dos políticos deostan. Por iso, malia morrer, non creo que Carrillo desapareza das nosas ceas, nin no presente nin no futuro, os tempos nos que el conxugaba os verbos.