A creación, no século XIX, dunha lexislación educativa para acoller as mulleres tivo férreos opositores. Na súa defensa foi un fito histórico o Congreso Pedagóxico Hispano Portugués de 1892, onde personalidades como Concepción Arenal ou Pardo Bazán expuxeron razóns contundentes en pro do cambio. No século XX comeza a conxecturarse en que termos había que darlle esa educación á muller e que intereses debería saciar para os dous axentes máis activos no seu control, o Estado e a Igrexa. Verdadeiramente serviu para a súa emancipación ou pretendíase reafirmar os roles tradicionais? A quen beneficiou o modelo educativo? A sociedade da época asimilara dificilmente a escolarización da muller. Permitíase o ensino primario, pero… para que estudos secundarios e universitarios se non ía precisalos para casar? No tocante ao currículo, programouse de forma escrupulosa. As materias eran diferentes para nenos e nenas. Para elas, Lectura, Escritura, Doutrina Cristiá e Historia Sagrada, Xeografía, Labores, Urbanidade, Debuxo, Hixiene, Economía Doméstica… A igualdade curricular veu coa Segunda República, pero viuse truncada polo franquismo, e non será ata 1970 cando se igualen os currículos para nenos e nenas. Os avances educativos da muller déronse, pero paseniño e cos lastres das ideas máis tradicionais. A finalidade era manter o seu rol e o statu quo social patriarcal. Lamentablemente, no cambio de século a maioría das mulleres entraron no mundo educativo sen tomar conciencia das posibilidades que se lles ofrecían. Agora, desde a nosa perspectiva, somos conscientes dos grandes avances que se produciron, pero aínda quedan pasos que dar, moi importantes. Aínda hai escolas que segregan por sexo; aínda vemos carreiras e profesións moi feminizadas e outras nas que apenas hai rexistros de mozas; aínda vemos mulleres que deixan os estudos ou que non exercen aquela profesión para a que se prepararon ou que, a pesar da súa titulación, non están no cargo que merecen. Aínda hai camiño, camiño longo.