Javier Peña López, amigo de la periodista Paula Abraldes, le dedica unas palabras después de conocer su fallecimientro tras varios años de lucha contra el cáncer
18 oct 2018 . Actualizado a las 12:23 h.Cando morreu Segundo, o avó do seu afillado, Paula escribiu unha carta a este xornal. Entón ela estaba a recuperarse do seu cáncer primario. A carta era fermosa e xenerosa, como todo o que Paula facía. Tanto que Xosé Carlos Caneiro a leu e inspiroulle unha columna á que chamou simplemente Paula. Dábase a casualidade de que Caneiro era o articulista favorito de Paula, así que o artigo a encheu de ilusión. Dicía Caneiro na columna que Paula gañara a batalla de vivir cada día como se fose o último. O mércores foi o último día de Paula, e pensei que ela tamén merecía que alguén lle escribira unhas palabras. Merecía, claro está, alguén moito mellor ca min. Merecía unha Paula que escribira sobre Paula. Pero non hai outra Paula.
A última vez que falamos, Paula pediume que non estivera triste. Ela sabía que iso era imposible. Estou certo de que o que ela quería dicir, o que pediu, era que a tristeza durase só o imprescindible, que deixase pronto o seu odioso lugar á felicidade de tela coñecido. En esencia, Paula foi iso: felicidade. Para min o son da felicidade será sempre o da súa voz. Alegre, doce e decidida. Como a gheada e o seseo barbanzáns. Como o cheísmo ribeirense que utilizaba para dicirnos quéroche. A voz coa que lle dicía masanseiros ás maceiras, a palabra máis fermosa que escoitei. A voz coa que me chamaba Javieriño, o nome que ela me deu, o único nome co que agora mesmo me recoñezo no mundo. O meu nome na súa voz, ese é para min o son da felicidade.
Moito antes do cáncer, Paula díxome que se tiña que morrer nova, non lle quedaría pena, porque fora moi feliz. Entón Paula tiña 25 anos, e eu pensei que era a típica afirmación dunha rapaza que ve a morte coma algo case irreal. Por desgraza, Paula tivo a oportunidade de demostrarme o equivocado que estaba. Paula foi feliz e riu ata o último momento, máis do que a maioría, estando sans e téndoo todo, rimos nese tempo. Un só día de amor entre Paula e Arturo, un calquera dos catro anos que durou o proceso, foi máis fermoso que matrimonios enteiros. Paula ensinounos que ás veces 31 anos duran máis ca un século. Que non se trata da cantidade de días que vivas, trátase dos días que ti decidas disfrutar. Ti e ninguén máis.
Paula cría que un non morre ao morrer. Cría que un vive ata que o olvida a última persoa que o coñeceu. Se é así, Paula ten asegurada a máis longa das vidas. Porque ninguén dos que a coñecemos poderemos esquecela xamais. No meu caso, Pauliña, será un pracer inmenso terte ao meu carón ata o meu último día. Ata que, como me dixeches, nos volvamos reunir, e ti seguirás xove e guapa e eu serei vello e chungo. Como sempre foi. Como sempre será.