Se Galicia fose unha circunscripción electoral única tería algún sentido a decisión da asemblea de En Marea de renunciar a formar coalición con outras forzas nas inminentes eleccións xerais do 28 de abril, porque a fragmentación sería menor.
A falla de experiencia política e a incapacidade para analizar ben o contexto poden estar na orixe dunha decisión que, en ningún caso, permitirá repetir o anterior cómputo de escanos no Congreso. Daquela, o apelativo de partido instrumental dará paso ao de inservible pois as solucións non se albiscan polo de agora. Luís Villares descarta a coalición e incorre, ademais, nunha barbaridade: «admitir a dobre militancia de adscrición individual de xeito que compañeiros e compañeiras, mesmo cando militen noutras forzas políticas, participen activamente no proceso de primarias e na conformación de candidaturas de En Marea» (sic). É de supoñer que ese mesmo criterio se seguirá para as listas das municipais, co que parte da orixinalidade do seu liderado, que ía ser temporal, consolidaría un novo xeito que podería chamarse «o voto do cuco», ou sexa, poñer os ovos nos niños doutros paxaros para que llos críen.
Sen dúbida, Alexandra Fernández fixo mal ao desmarcarse do apoio aos orzamentos presentados polo Goberno socialista, atendendo a disputas locais da súa marca nos concellos. Conseguiu a crítica dun Beiras, curtido en mil batallas, que dera o seu visto bo para a ruptura definitiva co villarismo e pedira o voto favorable aos orzamentos. Evidentemente, procuraba evitar unha convocatoria electoral coincidente coa emerxencia da extrema dereita.
Mágoa non saber que faría o BNG de ter capacidade para votalos. De feito, está ausente dunha desfeita á que axudaron os seus aliados independentistas cataláns pois a convocatoria electoral fíxose inevitable cando lle negaron o apoio ao único goberno alternativo a dereita.
Na campaña deberán definir cal será o seu papel nun escenario de previsible necesidade de unión das forzas de esquerda porque, se ben entre os independentistas cataláns e vascos coexisten a dereita neocon coa esquerda republicana, Galicia é sitio distinto: o nacionalismo está na esquerda e o BNG terá de decantarse por unha ou outra pata do seu ideario político. No entanto, Anova, Esquerda Unida e Podemos Galicia procurarán algunha fórmula de coalición pero semella imposible, unha alianza co BNG. O adianto electoral colle a contramán ás opcións á esquerda do PSOE, enfrascadas noutra crise en clave municipal, pero a responsabilidade é grande pois á perda da utilidade de votos que medrarían expoñencialmente na opción socialista nunhas eleccións xerais, súmase o prexuízo cara ao entendemento para formar goberno logo das municipais de maio, cando as coalicións serán imprescindibles ?agás no caso de Vigo? e poñerase en perigo o mantemento das deputacións.