Esta historia escoiteina nun bar.
Falaba unha muller da miña idade que contaba a historia da súa adopción. Durante todo o relato non perdeu o sorriso, e mesmo fixo rir a todas as mulleres que estaban con ela. Contou como os seus pais devecían por ter un fillo. Que eran xente humilde e que, aínda así, pagaron cento corenta mil pesetas a unha monxa para que lles conseguira unha nena. E recalcou o que eran eses cartos nos anos setenta. Contou como a súa nai quedara na cama para finxir un parto, aínda que catro días antes estaba sen barriga a sachar na horta. Contou tamén como de pequena unha veciña lle contou que súa nai non era súa nai. E como seu pai, sen estudos, foi quen de contarlle a historia dunha nena que chegou á súa leira nun berce de palla. A Biblia acudiu aquí en axuda de seu pai, para explicarlle o inexplicable. Emocionouse ao lembrar o día en que, ao escoitar a historia de Moisés na escola, ergueu a man e dixo: «Coma min». Bendita inocencia.
Lembrou que toda a súa vida súa nai leváballe os mellores polos ás monxas, porque non hai cartos que paguen un fillo. E como unha muller que vivira unha temporada no seu edificio volvera á súa terra, Andalucía, cun neno debaixo do brazo que, por suposto, tampouco parira. Contou o que custan os primeiros bicos cando pensas que calquera rapaz da túa vila pode ser o teu irmán. Recordou o día en que esa monxa a levou ao seu despacho para contarlle que era a filla moi desexada dunha familia adiñeirada que morrera nun espantoso accidente.
E esa muller, que contaba a historia no bar, fixo un inciso para clarexar que nin sequera naquel intre puido crer nesa historia. E entre risas continuou contando que, no centro de día a onde levaba agora a súa nai, as coidadoras contáranlle que súa nai dicía incoherencias. Que afirmaba que outra muller era a avoa da súa filla. E que cada día, cando ía pola súa nai, esta despedíase da súa compañeira para dicirlle: «Esta é a túa neta». E a outra muller aínda preguntaba: «E saíuche boa?». Neste punto todas as mulleres que acompañaban á muller da historia botáronse a rir.
Hai historias que semellan de película, pero que lle pasan a unha muller da miña idade e da miña vila.
Hai crimes que prescriben pero non se esquecen.
Hai nais que son nais sen parir.
Hai fillas que saen boas. Moi boas.
Hai vidas que discorren por camiños trazados por quen en nome dun Deus se cre Deus.
Hai cousas que todo o mundo sabe e ninguén di en voz alta.
Hai erros polos que ninguén pedirá nunca perdón.
Hai historias que non poden quedar nunha conversa de bar.