Debe amparar a democracia a partidos que teñen no seu programa a destrución da democracia? Pensamos que non. Protexer a eses partidos baixo o paraugas da democracia, por máis que se disfracen de racismo, xenofobia ou homofobia, resultaría tan desavido como dispensar coidados a un cancro no canto de eliminalo.
Penso que acerta o escritor Carlos Bardem, o autor de Mongo Blanco, cando asegura que cos fascistas «nin se dialoga nin se razoa». Aos fascistas combáteselles. A obriga dos verdadeiros demócratas é combater a esa xente. Temos neste país as ideas claras sobre este problema que se vén espallando por toda Europa e que hoxe é un problema de todos, e teremos acertado nas medidas, se algunha se adoptou, para encaralo e resolvelo?
Temo que non, e que, a diferenza da práctica xeneralidade dos países europeos, lonxe de combatelo, o que estamos facendo é branquealo, homologalo ás opcións que máis ou menos son democráticas, metelo na propia casa: abonda con ler a prensa, con escoitar a televisión e con reparar no trato que as dereitas lle dan.
Algúns sectores da prensa teñen caído na trapela de suxerir que a democracia ten que acoller todas as opcións, sexan do signo que sexan. Pero isto non é así: non se pode protexer a quen, baixo os disfraces máis diversos, suxira actitudes contrarias á esencia da democracia: machismo, racismo, xenofobia, homofobia...
Tan pouco nos ensinou a recente historia de Europa sobre tan grave cuestión? Porque estamos caendo na mesma actitude permisiva que tanto sangue e tantas bágoas nos custou. E custa traballo entender que se poida tratar con esas xentes equiparándoas aos demais demócratas, branqueándoas e deitándose con elas. Poucas veces se terá visto unha irresponsabilidade semellante.