Non me gustan as tatuaxes. De neno fixen a colección de cromos Razas do mundo e as que máis me arrepiaba eran a dos surma, das selvas de Etiopía, na que as mulleres levan enormes pratos na boca que as deforman dun xeito monstruoso; e a dos maorís de Nova Zelanda, con tatuaxes en todo o rostro.
Ao medrar souben que as tatuaxes chegaron a Europa cos mariñeiros a finais do século XVIII e que, sendo atributo dos homes de mar primeiro e de delincuentes despois, houbo membros da realeza, mesmo reis -Eduardo VII de Inglaterra, Nicolás II de Rusia, Federico IX de Dinamarca-, que se fixeron tatuar. Caso curioso é o de Carlos XIV Xoán de Suecia, que cando era o revolucionario Jean-Babptiste Bernadotte en Francia tatuárase o lema «Morte aos Reis» e despois de coroado levouno ben tapado toda a vida.
Cos tatuaxes non hai trasacordos. Melanie Griffith borrou o nome de Antonio Banderas do corazón orlado que tatuara no brazo e agora leva un corazón en ruínas. O que si hai é sorpresas. Unha amiga da miña filla tatuou no ventre a cara pequeniña dun bebé, pero quedou grávida, medroulle a barriga, a cariña converteuse en carota enorme, talmente coma un globo a punto de estoupar; e despois do parto na dun vello engurrado e fofo. Un horror.
Non, non me gustan as tatuaxes e, endebén, a que levaba no peito un mariñeiro de Rianxo inspirou a Castelao un dos contos máis orixinais do libro Cousas, editado en 1926. Titulouno Ramón Carballo e a xénese interesa tanto como a narración. Comeza co encontro do Castelao neno co protagonista, un mariño que aparece de cando en cando pola vila porque navega os mares do mundo: «Cando eu era rapaz chegou Ramón Carballo; viña con chaqueta de tarazona forrada de baeta vermella e unha gorra con viseira de carei, como veñen os que van navegar. Tamén traía o peito tatuado, que ben lle mirei eu un paxaro cunha carta no peteiro e o seu nome debaixo». Nun pobo de pescadores de baixura, Ramón Carballo era para os rapaces o home libérrimo, aventureiro e bohemio: «Lémbrome que Ramón Carballo foi a Bos Aires e volveu sen cartos. Logo foi á Habana e non trouxo diñeiro. Despois foi a New York, e volveu tan pobre como fora. Ramón Carballo aínda foi a non se sabe onde e non volveu máis». Non volveu e o heroe local quedou envolto no misterio. Castelao advírtenos: «Eiquí cumpría escribir unha novela; pero eu son home de ben e non debo contar o que non sei. Pero novela haina».
En 1921 Castelao viaxara por Europa e en París visitou a un home que vendía restos humanos. No diario di que viu caveiras de todas as razas, rosarios de vértebras nas paredes, esqueletos pendurados do teito e «unha chea de pelexas de cristián tatuadas; algunhas ben fermosas». Alí estaba o remate perfecto para a novela que non escribiu e para o conto que publicou: «Cando M. Lavalet soubo que eu era pintor mostroume unha gran colección de coiros humanos tatuados e curtidos para facer petacas, carteiras… Un dos coiros era do peito dun home, representando un paxaro cunha carta no peteiro e debaixo do deseño campaba este nome: Ramón Carballo».
Onte línllelo ás miñas netas e díxenlles que podería figurar na antoloxía máis esixente de contos breves do mundo. Díxenllelo porque así o creo, claro.