Vendo a imaxe alegre de Nieves Cabo, pioneira en recibir a segunda dose da vacina contra o covid-19, radiante na súa vellez, sen dedos xa para poñer aneis e exhibir todo o ouro dunha vida seguramente de moito traballo e sacrificio, lembrei a miña avoa materna que, cando ía camiño dos cen, soñaba con se entrevistar con Manuel Fraga e saír no Luar de Gayoso. Ela seguramente tampouco lle poría reparos a ser a primeira en se vacinar, privilexio que eu talvez non ansiase tanto porque non gustaba de ir ao practicante. De neno, nunca lle escoitei a ningún dos meus amigos que soñase con esa profesión tan pouco apetecible porque xa a propia palabra respiraba o verbo coma unha ameaza que se consumaba cada vez que tiñamos que ir xunta o señor Pepe para que nos puxese as vacinas correspondentes. Eu tiña tanto medo que vía aquelas xiringas coma instrumentos de tortura e os nosos corpos coma un campo de batalla. Aquela picada espallaba a súa dor líquida na carne e, atormentado de suores, eu amoreaba un odio íntimo contra aquel home que, se se me ocorría dar algunha queixa, aínda me dicía que era un mexericas. Esa aversión da infancia non a perdín, recoñézoo, pero iso non vai impedir que me preste a recibir unha vacina que, malia non ser obrigatoria, reclama a miña responsabilidade para solucionar a maior crise sanitaria deste século. Non entendo como, co noso abraio xa cheo de mortes, alguén pode rexeitar a comparecencia e escudarse noutro tipo de medos que a solidariedade e o sentido común deberían disolver. A felicidade de Nieves Cabo debe ser a de todos nós, mesmo a da miña avoa que, aínda que estivo a piques de chegar aos cen, viu marchar a Fraga moito antes ca ela, pero sempre tivo no horizonte a esperanza televisiva de Gayoso.