«Glaucoma: sería moi de desexar que se coñecese o número de persoas diagnosticadas que non son citadas para as revisións oportunas»

Cartas al director
Cartas al director CARTASALDIRECTOR

OPINIÓN

ANGEL CARBONELL

17 mar 2021 . Actualizado a las 05:00 h.

Poñer os medios antes que mobilizar os pacientes

Un artigo e unha entrevista sobre o glaucoma publicados recentemente por La Voz de Galicia incidían na necesidade dunha detección precoz deste problema oftalmolóxico, do estrito seguimento da enfermidade polos especialistas e dun rigoroso cumprimento do tratamento polos pacientes fronte á alternativa logo segura de cegueira. O artigo asinábao a xefa do servizo de Oftalmoloxía do Chuac (La Voz de Galicia, 22-2-2021, páxina 15, «Glaucoma, la ceguera silenciosa») e afirmaba que «el glaucoma requiere un diagnóstico y tratamiento precoz y seguimiento adecuado, así como cumplimiento estricto de los tratamientos y revisiones periódicas por parte del paciente», e o entrevistado era o presidente da Sociedad Española del Glaucoma (La Voz de Galicia, 12-3-2021, páx. 25) con opinións semellantes.

Quizais, mesmo antes que concienciar á poboación sobre o problema, os expertos e especialistas con responsabilidades debeerían dirixir as queixas ao Sergas para que sexan atendidos debidamente quen acoden á sanidade pública e non crear alarmismo cando os pacientes se senten impotentes ante o desleixo nas citas. Sería moi de desexar que se coñecese o número de persoas diagnosticadas que non son citadas para as revisións oportunas (no meu caso, veño de presentar unha reclamación ante a Defensora do Pobo despois de agardar dende o 26 de novembro do 2018 unha cita que debería ser aos seis meses). A falla de dilixencia nas citas pode dar pé sen dúbida a ese perigoso abandono de tratamentos e á falsa percepción de seguridade á que aluden os dous especialistas citados. Tucho Calvo.

Centro de autonomía personal de Bergondo

Soy discapacitado físico por un ictus sufrido en el 2016, tengo secuelas importantes, brazo y mano izquierdos paralizados y uso bastón para caminar. Quería hablarles del Centro de Promoción de la Autonomía Personal (CPAP) del Imserso en Bergondo, en mi opinión hay más sombras que luces. Los cursos de reinserción laboral son estériles, para personas como yo con incapacidad total es solo una quimera y una incongruencia. En cuanto a las terapias ocupacionales, más de lo mismo, en una sola semana pretenden que con una mano, como es mi caso, hagas encaje de bolillos. Hay poca perseverancia en la ayuda a la autonomía y así no se puede, hablo desde el conocimiento de un lado de mi cuerpo paralizado cinco años. Para terminar, falta calidez humana. En mi caso puedo decir que el estado de alarma por el covid-19 y la vuelta a mi casa me salvaron de la más que dudosa rehabilitación. José Mallofret Durán.