Unha diferenza esencial entre os seres humanos e o resto dos animais reside en que os humanos temos capacidade para elixir o que comemos. Por iso, e como contaba o amigo Rodrigo Cota cando «celebrou» con todos nós o seu infarto (o 8 de maio do 2016), o primeiro que calquera experimenta tras superar «o evento» é unha «inmersión nun mundo no que as hortalizas son a fonte da vida». Confirmo que as extraordinariamente amables persoas que te salvan a vida, sexa no Chus ou en Montecelo, comparten unha «gran fe nos productos da horta». Unha peaxe non moi alta a pagar en calquera caso, porque permite reanudar, tras a obrigada parada en boxes, a carreira da vida.
O «evento» tamén afecta á dieta da intelixencia, ese don humano que, a diferenza do resto dos animais, nos permite observar e comprender a realidade circundante. Jorge Wagensberg afirmaba que a intelixencia se alimenta por tres vías: por conversación coa realidade; por conversación con outras intelixencias, e por conversación con ela mesma.
O meu «evento» fixo que as tres conversas se sucederan en apenas unhas horas do pasado xoves. En boa parte do debate de investidura, conversouse sobre a sanidade pública. Cunha dialéctica polarizada entre o extremo da «destrución da sanidade» e a «mellor sanidade pública da historia de Galicia». En apenas uns minutos, a conversa pasou a ser coa realidade: para constatar que, efectivamente, a nosa sanidade pública ten un programa (Progaliam) exemplar de atención aos infartados coa formidable integración tecnolóxica do 061 e as sas de hemodinámica dos hospitais; que fan posibles tempos medios de atención ben por baixo dos que marcan as sociedades de cardioloxía nas súas pautas de calidade; e que reducen a probabilidade de falecemento por infarto en Galicia ao 2,59 % dos casos, case a metade do que a Sociedade Española de Cardioloxía establece como estándar óptimo (o 5 %). Todo elo, por certo, cunha máis que razoable equidade na atención desde o punto de vista territorial, unha vez que se impulsaron os servizos de hemodinámica nos hospitais de Lugo e Ourense, e se ampliaron as unidades de soporte vital avanzado en comarcas como as de Foz, o Salnés ou Lemos.
Ademais de hortalizas, a dieta tamén inclúe a conversa cun mesmo, unha vez que o diagnóstico augura «recuperar unha vida normal». Pode que leve algún tempo averiguar en que consiste exactamente eso de «levar unha vida normal». Pero hai en cambio outra necesidade que xorde inmediatamente desa conversa, e que aquí e agora satisfago abusando da xenerosidade de La Voz: a de dar as grazas. A Encarna, Charo, Ramiro, José Ramón, Cristina, Ana, Camila, Fátima e tantos outros membros do persoal sanitario que participaron no meu «evento». A todos os amigos e a todos os compañeiros de todos os partidos que se interesaron polo meu estado; aos xornalistas de todos os medios, ao persoal do Parlamento… e a tantas persoas que me fixeron chegar os seus ánimos. Non hai hortalizas suficientes, nin sequera no planeta cheo de froitas e legumes onde Cota dí que nos levan aos infartados, para convidarvos a todos ao xantar de celebración deste o meu evento! Grazas!