Foi un primeiro de decembro de 1979. Morría en Vigo. Un infarto canalla. Levouno sen facer ruído. Aquela tarde un manto púrpura de xílgaros, con rabia, saíron dos ollos da ponte romana de Ourense. Auria. Ninguén escribiu con maior audacia no seu tempo. Xogaba coas palabras, e coas estruturas novelescas, como o máis hábil dos narradores contemporáneos. A súa intelixencia, por aguda, non casaba coa moral exigua da posguerra. Era un libertario cando a liberdade nadaba baixo as fontes do «ordeno e mando» franquista. El nunca alzou a man ao paso dos coches oficiais e das cohortes dos enaltecedores da mediocridade: eses que non saben cantar (nin escribir). Como Brassens: a música militar nunca o levantou. Viviu dentro dunha novela: con flores, vestidos de colores, disfraces que disfrazaban a melancolía. Leo a Blanco Amor, repetidamente, para saber que outra literatura é posible. E cada un de decembro, triste, penso nos seus pasos de dandi paseando o paseo da capital. Vexo fantasmas que se burlaban del. Os que o ferían pola súa condición homosexual. Algúns, anos despois, non deixaron de louvalo. Que raro país este que despreza aos vivos para engalanalos de mortos. Que raro país que humilla todo o que non encaixa nas canles do dogma da corrección: tan zafia e domesticada. A Deputación de Ourense cada ano convoca un premio que leva o seu nome. O máis relevante de toda a narrativa galega. Quizá tamén haberá que contar que o premio itineraba polo país, concello a concello, ata que moitos se negaron a convocalo. Galicia, doce mágoa das Españas. Deitada tamén nas beiras do pai Miño. Onde Eduardo recita poemas mentres eu, dende os ollos da ponte, choro bágoas de amor por el.