Hai cancións que un recorda con benquerer. Celtas Cortos: «Veinte de abril del noventa, hola chata, cómo estás». Quizá nestes tempos puritanos habería que quitar o de «chata». Acabaremos por revisar o Quijote, a Valle-Inclán e a outros magos da imaxinación e da arte. Xa non resulta correcto Picasso. E calquera día han de sinalar as obras de arte que, por candorosas, resulten ferintes para a nova moral puritana. Tragamos e tragamos. Chegará a hora en que hemos de estourar: fartos de corrección e rigores, de censuras e autocensuras, desta idade de cinsa. Daquela, nos noventa, corrían aires de liberdade polas rúas da noite. As estrelas pintábanse de azul e en calquera mar, co ruído das ondas, os poetas recitaban versos de ardor. Celtas Cortos cantaban unha canción que era unha carta que ela, a destinataria, nunca chegou a ler. Cantamos esa canción tantas veces que Cifuentes, o cantante, case se fixo da cuadrilla. «Me entró la melancolía», proclama este tema espléndido. E dende a melancolía escribo esta columna, que tamén é unha carta, como a de Celtas Cortos. Gustaríame que triunfasen os sorrisos sobre as malas caras. Que abril fose ese lugar por onde nunca transita o frío. Que deixasen de inventar unha nova linguaxe sobre esta que entre todos construímos ao longo de séculos. Que o Gran Irmán, a pesar de Orwell, non exista. Que nos liberemos de todos os pesos que nos oprimen. Que a boa saúde sexa a saúde de todos os días. Que te amen. Que te volvan amar. «Yo sigo con mis canciones y tú sigue con tus sueños». Cómo non vou recordar aquel abril do noventa. Hoxe non queda case ninguén dos de antes. Pero abril existe, chata. Os malos tempos non o borraron.