Por suxestión dun amable lector de La Voz, interesado na recuperación e reciclaxe de materiais usados nas telecomunicacións, vexamos diferenzas básicas entre os cabos submarinos e os satélites artificiais.
Eses cabos —hoxe de fibra óptica— úsanse desde 1850, en tempos do cobre, a gutapercha e electromecánica telegráfica. As técnicas para o seu tendido, extracción, reparación e retirada vulgarizáronse, e as profundidades atinxidas andan no máximo de 8.000 metros. Os satélites de comunicación comezaron a colocarse en órbita en 1962 como repetidores de sinais analóxicos. Desde aquela producíronse os fenómenos da dixitalización dos sinais a transmitir e a proliferación de aplicacións de comunicación, observación e localización. Os satélites, que chegan a formar constelacións para algunhas desas aplicacións, orbitan sobre a Terra a nivel baixo, entre 180 e 2.000 quilómetros; medio, entre 2.000 e 37.000 quilómetros, e alto, a partir dos 37.000. Como logo se comprende, a limpeza da ferranchina espacial require misións moi complicadas. Velaí, se cadra, o porqué de que a NASA non continuase cun negocio de posibles ganancias: recoller canto acaba caendo e desintegrándose na atmosfera. O que se desfai por fricción podería ser reutilizado por pezas ou, como mínimo, logo de lle extraer materiais cos que se fabricou.