O domingo foi o cabodano de miña tía Filo de Chendo. Posuía unha biblioteca de coñecemento popular e relacións veciñais que ía de Celeiro de Mariñaos a Porto, do Masma ao Eo con moitas entradas por Tras do Monte, de Cabarcos a Couxela. Algúns dos meus curmáns herdárona, actualizada, pero xa non pode remontarse tan atrás no tempo.
Alguén haberá en Madrid que poida actualizar a historia da relación entre os galegos e a presidencia do Consello de Ministros porque, polo que levamos vendo, nin os partidarios nin os contrarios a Feijoo dan entendido de que vai o asunto do mes enteiro para presentarse á investidura.
O candidato comezou cunha figa para esconxurar a meiga que lle botara o mal de ollo a Junts per Catalunya. Todos, propios e alleos, ficaron descolocados e pasaron a semana buscando explicación política ao que uns cualificaron entre torpeza e traizón e outros entre erro e contradición. Cando os comentaristas e comentadores empezaron a lle atopar sentido —ou fixeron como se—, e pasado o apagón informativo provocado por Rubiales, o candidato entrevistouse con Pedro Sánchez pese ás poucas ganas que tiña o presidente en funcións. Aínda estaban explicando a foto e o sentido da proposta de gobernar só dous anos nos patios de veciños das redaccións capitalinas cando o candidato anuncia unha rolda con presidentes autonómicos, para desconcerto xeral polo inhabitual e mesmo estrafalario do asunto. Dalgún xeito ten que encher un mes, dixeron os máis avisados, pero xa apareceron por fin os que repararon en que Feijoo está xogando todo a unha carta. Sen tempo non foi.
Non dan entendido en Madrid que Feijoo sempre walk on the wild side, aínda algo lle queda da escola de Fraga de falar con todo o mundo ata co demo, incluído ir visitar a Castro para escándalo de Aznar. Ven e comentan a famosa foto con Marcial Dorado pero non dan entendido o seu significado actual. Compréndese o asombro de moitos medios afíns, de alén do telón de grelos, despois de tanto empeño en demostrar que Vox eran un partido co que pactar e non un neofalanxismo de libro. Os medios contrarios non dan visto moito máis alá de Nadal, coa excepción de Ignacio Escolar, que afirmou que en España a dereita —galega, faltoulle dicir— non pode gobernar sen entenderse coa dereita catalá ou vasca. Van ter que empezar a ler prensa de fóra de Madrid.
As razóns dos movementos de Feijoo a curto prazo explicounas moi ben aquí Erika Jaráiz: non é tan imposible convencer a catro de que se absteñan. Aquí xa entra o largo prazo: quen mellor que a dereita española pode asegurar un perdón para empezar de novo? Quen presume de dar a amnistía en 1976 e 1977? De controlar os resortes de poder xudicial ou económico? Buscar o poder é representar o poder.
Vox é un aliado insuficiente e dócil, demostrouno Feijoo. Constatar que non ten máis aliados —cousa sabida— leva necesariamente a ter que buscalos a medio prazo. Necesitaba unha poxa para poder intentar a investidura e, de non lograla, para dar os argumentos de porque o outro candidato cede onde el non cedeu. Ou si, depende.