O sábado 8 de xuño saín da miña casa ás dúas da tarde para dar un paseo e pasar pola farmacia para comprar un medicamento. Unha placa metálica cubría a porta. E tamén as do garaxe da esquina, a tenda dos chineses, e a mercería... Non había nenos no xardín, nin taxis na parada, nin coches circulando. Sentínme como o protagonista de Son lenda: a única sobrevivente dun mundo baleiro e silencioso. Pero, de súpeto, oio o son de rodas de maletas sobre o asfalto: unha multitude avanza camiño da estación de tren. Vostedes pensarán: saída de vacacións, pero aquela xente avanzaba seria, apresurada, angustiada, arrastrando cada un a súa maleta: era un éxodo, fuxían de algo ou buscaban un refuxio... Estou en Gaza, miro cara ao ceo, o son das hélices dun helicóptero aumenta o meu temor a un bombardeo inminente. Desvarías, dígome a min mesma, estás en Madrid, non hai guerra aquí... Pero sigo tendo sensación de perigo, quizá pasou algo que ignoro e hai que saír correndo a buscar un refuxio. E chega un recordo de infancia, alguén berra: «Estalou o polvorín!»... E unha nube de po negro chega ata a casa onde os meus pais abrázanme... Fago un esforzo e volvo a Madrid, síntome na terraza case deserta dun bar e pido unha cervexa ao camareiro. Cun xesto sinálolle á xente que pasa con maletas: onde irán? O camareiro nin os mira: «Van bañarse e a fartarse de paella na costa, ou a unha casa que teñen por aí no campo. E o luns todos aquí tan contentos». Xa saben, cóntoo por se fose útil a alguén, polo menos para satisfacer a súa curiosidade.