George Bernard Shaw foi un escritor ocorrente, simpático, superficial e profundo ao mesmo tempo, «chispeante». Escribía a golpes de enxeño. Quizá por ese motivo o obsequiaron en 1925 co Premio Nobel. Hai quen pensa que, despois de Shakespeare, foi o dramaturgo máis vigoroso e relevante en lingua inglesa. Unha lingua que el intentou reformar dende a súa propia ortografía. No testamento pediu que as súas posesións servisen para crear un fondo co fin de reformular o alfabeto inglés. Un entusiasta. Dende o entusiasmo declarou: «Unhas vacacións perpetuas é unha boa definición do que eu entendo por inferno». O inferno non eran os outros, como afirmaba Sartre, senón o permanente descanso. Agora que van rematando as vacacións das maiorías, o descanso e o seu contrario (o estrés) acadarán titulares de prensa. Eu sempre pensei que o ocio está sobrevalorado. E esta moda voraz a min lévame a Pavese: publicou a versión definitiva do seu poemario Traballar cansa en 1943. Lembro os seus versos: «Estupefacto do mundo cheguei a unha idade/ na que lanzaba os puños ao aire e choraba só». Na noite do 27 de agosto de 1950, suicidouse. Quizá fatigado de tanto chorar só. Ou de levantar os puños ao aire, gritando no deserto. Lembro a Pavese, Sartre e Shaw mentres arranca setembro. E sinto unha atroz melancolía recordando as pasadas semanas: o esperpento dos trens e do que manda nos trens (o ministro Puente), nas ondas de calor repetidas, na humillación do visitante Puigdemont, na violencia contra as mulleres que crece día a día (de que serven tantos millóns investidos, señorías?), na irracionalidade do mundo que non se detén. Que non se detén. E volverá. Camiñando setembro.