Hai moitas cousas que non comprendo. Pero a máis inexplicable é a violencia, ou a maldade, ou ese empeño do ser humano en deixar de ser humano. Lembro o poema de Jaime Gil de Biedma (De senectute), o seu comezo: «No es el mío, este tiempo». A realidade en ocasións parece unha puñalada, nas entrañas, no medio da alma. Leo estes días sobre o xuízo que nos conmociona a todos: a noite do 3 de xullo de 2021 quixo ser máis escura, máis horror. Samuel Luiz saíu cunha amiga, Lina, coa que traballaba na residencia benéfica Padre Rubinos da Coruña. Acabaran as restricións da pandemia e había que celebralo. Celebrar a vida, precisamente. Non foi así. Cruzouse a mala fortuna no camiño de Samuel. A violencia, a maldade, ese empeño do ser humano en deixar de ser humano. Bateron nel ata deixalo agonizante. «Déjame de grabar, maricón, que te voy a matar», con esa frase denigrante comezou todo. Só o defenderon Ibrahima Diack e Magatte N'Diaye, dous senegaleses heroicos que desafiaron a súa condición ilegal para protexer a Samuel: «Éramos ilegales y si llegaba la policía nos podía pedir los papeles y ahí se acabaría nuestro sueño de vivir y trabajar en España», dixo Ibrahima no xuízo. Tamén bateron neles. Samuel quixo escapar, correr. Case cento setenta metros, afirma a fiscalía. Golpe a golpe. Dor a dor, ensanguentado. Caeu dúas veces. A segunda xa non puido levantarse. Poucas horas despois, faleceu. O poema de Gil de Biedma que citei ao comezo remata deste modo: «De la vida me acuerdo, pero dónde está». Eu lembro a humanidade e tampouco sei onde está. Cando foi que a perdemos. A violencia cabalga desbocada. Cada día. Cada noite. Hai moitas cousas que non comprendo.