Non me gusta a palabra perdón porque é complementaria da culpa e porque non implica o que precisa unha vítima. Cando a dor mudou a túa esencia, cómpre a reparación do lugar onde fica a cicatriz, non esa iniciativa do perdón, tan parecida ao consentimento, que coloca a responsabilidade (auto)sanadora na vítima en lugar de colocala en quen fixo a ferida. Penso o mesmo cada 25 de novembro, cando se apagan os micros abertos e as pancartas asoman pola porta dos colectores do lixo. Como asume unha que, se non te matou, o agresor seguirá aí? Por que, diante do terrorismo corremos a pensar como resolver a convivencia, pero na violencia machista non? Abonda co portazo, coa denuncia, coa cancelación? Hai un día despois do terror machista?
Desde o feminismo xa explicamos a violencia como estrutural nas nosas sociedades patriarcais, xa xeramos redes de apoio ás vítimas e xa aprendemos a educarnos unhas ás outras para deixarmos de lado a submisa tolerancia da violencia. Ten que ser o feminismo tamén quen artelle para eles o discurso da reparación, ese paso indispensábel para a non revitimización? Importamos tan pouco que nin sequera ese relato vai ser feito desde a sociedade civil ou política porque, unha vez máis, é algo que semella afectar só ás mulleres. Para entender que fai falla a reparación das vítimas da violencia machista cómpre recoñecela como unha forma de terror social evitábel e, por tanto, terminábel, como foi ETA. Pero na intimidade onde se acubilla a violencia non caben policías infiltrados, só cabe a verdadeira implicación deses homes que se din cómplices, os únicos capaces de reeducar os seus iguais. Eles son os que deben ser valentes e reparar os danos, nós estamos ocupadas en sobrevivir.