Este artigo podería titularse «Os fallos do sistema de protección de vítimas de malos tratos».
Non critico un sistema que, a pesar dos seus fallos, mellora a situación das mulleres maltratadas, só trato de analizar casos que desconcertan á opinión pública. Un exemplo é o sucedido á muller que denunciou ao seu marido por maltratador. Pediu a unha xuíza que lle impedise entrar na súa casa. Tiñan varios fillos en común e ata ese momento non o denunciaba. Ao non ter o home outro domicilio no que vivir, e atendendo a un informe da policía que consideraba que só había un risco medio na convivencia e que o marido tiña dereito a ver aos seus fillos, a xuíza denegou a petición da muller. Poucos días despois, o marido matou a muller, incendiou a casa e provocou a morte dun dos fillos da parella. Quen se equivocou? A quen se lle poden pedir responsabilidades? Outro caso é o dos gardas civís que levou por diante unha lancha de narcotraficantes. Estes días rendéuselles unha homenaxe. Creo que a mellor homenaxe é pedir responsabilidades a quen os enviou a unha misión na que estaban en absoluta desvantaxe fronte a uns maleantes que os asasinaron pasando a súa lancha sobre eles. E para concluír: a televisión pública conta con todo luxo de detalles as agresións a homes e mulleres que suceden cada día. Non ofrecen solucións, só xeran medo. Quizais pretenden que fiquemos na casa, que renunciemos a participar na vida social ou política da comunidade. Ou quizais que aceptemos calquera forma de autoritarismo con tal de sentirnos máis seguros. Quizais sexa iso.