A «reserva cognitiva» é un deses conceptos que me teñen fascinada. A escola de medicina de Harvard defínea como «a capacidade do cerebro para improvisar e atopar maneiras alternativas de levar a cabo unha tarefa», e fala dos seis piares fundamentais para cultivala: «Seguir unha dieta vexetal, facer exercicio, durmir o suficiente, xestionar o estrés, coidar as relacións sociais e continuar desafiando ao cerebro». Tamén se refire ás investigacións que demostran que «as persoas con maior reserva cognitiva poden atrasar mellor a aparición dos síntomas dos cambios dexenerativos no cerebro asociados coa demencia». Con todo isto na cabeza, levo unha boa tempada matinando sobre o que implica traballar na reserva cognitiva, e sen decatarme levo algúns anos preocupándome por iso. Supoño que é pola demencia da miña nai e polo que significou atopar os xeitos de mantela o máis activa posible para frear o seu deterioro. Ou polo feito de que a meirande parte da xente que quero (amigos e familiares) son maiores ca min. Pero hai algún tempo que na miña familia de dous (Xan e Cris) asumimos que, do mesmo xeito que coidamos da nosa saúde en xeral, tamén temos que coidar da nosa saúde cerebral. E de aí vén esta columna, do que supón abrazar a idea de que, se todo vai ben e chegamos a vellos, probablemente sufriremos algún tipo de demencia, e do que significa empezar a investir nesa reserva cognitiva o antes posible, para así poder atrasar o deterioro cognitivo ao que probablemente nos enfrontemos todos. Din os de Harvard que «a reserva cognitiva desenvólvese ao longo dunha vida de educación e curiosidade». Educación e curiosidade, que dúas palabras tan fermosas!