Colleume fóra. Foise a luz cando estaba desprazada. Ao rematar o traballo xa non había acceso a internet, xa se apagaran as televisións. Tocaba regresar a casa, pero os trens non funcionaban.
Sorprendeume a xente sen entrar en pánico. A pesar de toda a incerteza, de que aos viaxeiros de tren non se nos ofreceu ningunha alternativa para realizar a viaxe, comportámonos de xeito civilizado. Moitos acabamos nunha estación de autobús totalmente desbordada de afluencia. Os pasaxeiros pregaban porque funcionasen as tarxetas de crédito mentres se forxaban amizades para emprestar efectivo.
A miña maior preocupación era non poder contactar con casa, en especial para dicirlle á miña filla maior que non se preocupase, que estaba ben, que tarde ou cedo chegaría onda eles. Pero o meu teléfono non atendía a desexos.
A imaxe das poboacións era, cando menos, curiosa. Sen semáforos, con escaso tráfico a nivel particular e sen incidencias. Os autobuses interurbanos, ateigados; os urbanos, case baleiros. O ambiente ulía a cordialidade. A nota de cor: ringleiras de persoas nos bazares chineses solicitando pilas, radios, lanternas e candeas.
Por fin, a porta da casa. Oíron a chave na pechadura e viñeron correndo recibirme. Xa estaba, xa non importaba non ter luz, non poder baixar as persianas eléctricas, cear de frío.
Falamos, rimos e fomos a cama vendo desaparecer a urbe baixo a escuridade. Era un bo día para mirar as estrelas. Sentenciamos sen dúbida: o importante é que o corazón nunca se apaga.