Os gregos consideraban a Prometeo, un primo de Zeus tan arteiro coma altivo, o salvador da humanidade porque un día en que, coma sempre, o titán se entretiña ideando trasnadas para amolar o curmán, ocorréuselle roubarlle o lume. Prendeu un facho no carro de Helios para dárllelo a unhas figuriñas de arxila que fixera e ás que os ventos lles insuflaran vida, os humanos. Algo antes, Prometeo déranos todo o que nos separa da natureza (andar ergueitos e saber construír, domesticar e cultivar a terra), pero faltábanos a chispa da tecnoloxía: o lume. Por suposto, toda esa historia desatou a ira do Trump do Olimpo, Zeus, que nos castigou mandándonos a Pandora, unha tía sexi pero parva que abriu unha xerra chea dos infortunios que asolarían para sempre a humanidade. En resume: se Prometeo non fose de listo roubando o lume para nós, non teriamos desgrazas.
Xa en tempos de dioivos e titáns funcionaba iso que repetimos desde que internet nos rouba a vida: canto máis cómodos, menos libres. E igual que coñecer o lume nos atou aos designios dos deuses a quen lles foi roubado convertendo iso chamado civilización nunha gaiola de ouro, o conseguinte progreso foinos sumindo na angustia de estarmos perdidos sen a comodidade tecnolóxica. En fin, Prometeo era un falabarato que nos afastou dunha vida natural e sinxela, en moitos aspectos máis feliz aínda que máis incómoda, pero sobre todo, libre.
Non me digan que o pasado luns 28, co apagamento, non pensaron no ben que estaban sen precisar algunhas cousas que, só unhas horas despois, xa parecían inventos superfluos. Non lembraron aqueles vellos praceres para os que non se precisa o lume de Prometeo que hoxe é internet? Dar un paseo polo campo, ler un libro, falar mirando aos ollos a un ser querido.