A Maruxa leva uns días a cámara lenta. Máis lenta do habitual. Probablemente sexa por esas novas pastillas que lle receitaron e que non estou segura de que lle estean a facer o ben que se supón que lle teñen que facer. O caso é que esta semana, ao seu ritmo habitual de octoxenaria, engadimos un extra de lentitude, e aínda que me levou uns días adaptarme a el, hei de recoñecer que acabei abrazándoo. E agora andamos as dúas ao mesmo ritmo, ela porque non pode co seu corpo, e eu porque, cando estou ao seu carón, non me ten ningún sentido vivir máis rápido ca ela.
E así, deume por pensar que pasará cando sexa eu a que, polas razóns que sexan, teña que vivir a cámara lenta. E non falo desa vida lenta que tanto me fascina (e sobre a que escribín a miña última novela), senón da vida que se ten que aprender a vivir moi amodo, porque non hai outra opción posible. Esa vida na que darse unha ducha, agacharse para pór uns zapatos e saír a dar un pequeno paseo pode levar unha mañá completa. Esa vida na que te decatas de que xa non hai ninguén que te escoite, nin sequera ese médico que che receitou esas condenadas pastillas. Esa vida na que sentes que xa ninguén espera nada de ti máis que sexas capaz de sobrevivir nas mellores condicións posibles. Esa vida na que xa ninguén chama para preguntar que tal, como estás, a que andas. E canto máis o penso, esa vida, a dos vellos, non é tan diferente.
Sen dúbida vou máis rápido ca miña nai, pero cada día son máis consciente de que ninguén escoita a ninguén, ninguén espera nada de ninguén, e imos todos pola vida mirando para o noso embigo... «Veña, mamá, que chegamos tarde!», «Ai Cris! Onde vas con tanta présa?».