Todos os anos o 7 de xullo miles de persoas reúnense en Pamplona para participar nun espectáculo verdadeiramente excepcional. Acode xente de todo o mundo. Algúns o fan para correr xunto aos touros bravos, outros soamente para ver os peches. Os primeiros levan, como única protección fronte ao animal, un xornal enrolado na man, e o seu valor a súa lixeireza e a súa habilidade para crebar diante del.
Algúns dos que miran acomódanse nas barreiras, pero a maioría amontóanse nos balcóns das rúas por onde van correr os touros. Conseguir unha praza neses balcóns é moi caro e sempre hai neles demasiadas persoas.
Todo o mundo leva un móbil na man e chámame a atención que todos se dedican a gravar o que está a suceder diante dos seus ollos en lugar de gozalo directamente. Mesmo algúns dos que corren xunto aos touros bravos van gravando a súa propia carreira. Parece que o importante non é vivir, senón gravar o que se vive. Para que se grava correndo xunto a un touro que pode matalo? Quizá para que quede constancia do seu valor? E se o levamos a outro contexto: Que é máis importante: facer o amor ou gravar o bo que son na cama?
Creo que, no fondo, esas actitudes obedecen ao medo á desaparición, ao desexo de deixar constancia do noso paso polo mundo. Queremos deixar unha pegada que perdure máis aló da nosa morte. Pero quizá conveña lembrar a Epístola moral a Fabio, esquecer medos e vaidades, ter esperanza, e gozar sinxelamente do que a vida nos ofrece cada día «antes que el tiempo muera en nuestros brazos».