O meu amigo Paco Mariló cumpre sempre, sempre, coas ordes da Amalia. A nosa Amalia no verán vai algúns días á praia, cos netos e os fillos. O Paco queda de Rodríguez e anota nun papel todas as instrucións. A principal é regar. Regar os tomates, as leitugas, calabacíns e, sobre todo, as plantas. «Que non lle falte auga ás plantas, Paco, régaas todos os días». «Non te preocupes, non quedará unha sen regar», contesta o noso Mariló. No serán, metres tomamos unha caña no Fidel’s, non deixa de presumir dos seus labores de amo de casa. Cociña. E, teño que confesar, cociña cada vez mellor. Fai un cabrito á pota e un congro guisado que son bocados de ceo. Habitualmente conta os seus éxitos culinarios. O del, afirma, é a comida tradicional. «Nada de aire nin de vapores nin degustacións de “pitiminí”. O xantar ten que encher, quedar a gusto, gozalo. Prato grande e grolo longo, esa é a miña filosofía». Despois pasa a relatarnos como ten a horta. E non só a horta. Todas as flores e plantas. As do xardín e as de dentro da casa. Ás dez en punto da noite marcha e ponse co rego. Ten unha parte automática e para a desautomatizada usa mangueira. Dentro da casa emprega unha regadora que herdou do lar de Queirugás, lustrosa despois de tantos anos, preciosa. Cando a Amalia regresa da praia realiza unha inspección ocular. O Mariló dille: «Non te queixarás, teño todo como os chorros do ouro. E que me dis das plantas? Están mellor que nunca. Sobre todo as de dentro da casa. As da escaleira». A súa muller botouse a rir. E sen deixar de facelo díxolle ao Mariló: «Pero Paco, non ves que as de dentro son de plástico?». O meu amigo Mariló cumpre sempre, sempre, coas ordes da Amalia.