Non estamos de loito. Vivimos enloitados. Galicia deixou de ser o reino da chuvia para converterse no país da cinza. Temos o corazón queimado, cheo de borralla, de lixo. Negro coma a morte, coma un corvo. Se a ave agoireira cruzase o ceo sobre nós, vería unha terra ferida coma un corpo queimado pola febre, cos montes reducidos a cinza. Galicia é hoxe unha negra sombra que leva anos debuxándose no mapa do mundo. E deixamos que medrase así, sen detela, sen freala, sen reparala.
As cifras son terribles. Cada hectárea devorada é un atentado medioambiental; cada vida arrasada, un aviso cruel da loita contra o lume e unha responsabilidade social.
A humanidade preséntanos dúas caras: a de verdugos e a de gardiáns. Somos quen de plantarlle lume ao monte, abandonalo á súa sorte, alimentar un clima cada vez máis extremo... Pero, cando avanzan as lapas, erguémonos como un exército salvaxe de bombeiros, brigadistas, voluntarios e veciños co caldeiro na man. Arriscamos todo para salvar o que aínda latexa.
Hai en nós unha contradición radical: destruímos o que amamos e, logo, morremos por defendelo. Quizais aí estea a gran traxedia (ou a grandeza) de sermos humanos.
Non abondan bágoas nin minutos de silencio. Necesitamos un pacto máis aló da política, un pacto de país, de especie, de futuro. Un compromiso que mire o monte como memoria e non madeira, como fogar e non recurso.
Galicia chora hoxe cinza, mais non se renderá. Mais, para que a esperanza non sexa efémera, debemos decidir se queremos ser o peor ou o mellor de nós.