Sempre pensei que a fe, a crenza nun Deus providente e nunha vida despois da morte é un don, algo que algúns reciben e outros non. Nunha familia na que todos os fillos recibiron a mesma educación e vivido os mesmos sucesos, uns fillos son crentes e outros agnósticos ou ateos convencidos. Dinme que é polo carácter de cada un, pero iso significa que uns recibiron xenes que os inclinan a crer e outros reciben xenes que os levan á negación, sen que se saiba a causa. André Frossard escribiu Deus existe, eu atopeimo. No libro conta que entrou nunha igrexa sendo ateo e saíu crente. Relata con detalle a súa infancia, pero ao chegar ao momento da súa suposta visión de Deus, a cousa queda igual de escura. El asegura que tivo a certeza absoluta de ver a Deus. Hai que darlle o parabén: resolveu a gran dúbida, e ademais fíxose millonario contando a súa experiencia nese libro.
Se existe outra vida tras a morte, poden chegarnos desde ela mensaxes? Un amigo cóntame que no velorio dun amigo común estaba sentado á beira dunha alacena, un moble pequeno con portas que se abriron de súpeto golpeándolle nun brazo. Non houbo tremor de terra nin nada que explicase o sucedido. Pechounas, pero abríronse de novo, e iso sucedeu unha terceira vez. Ao mesmo tempo sentiuse invadido por unha sensación de paz. Comentoullo á viúva e ela confesoulle que a súa sensación era a mesma e que cría que o seu marido enviáballe un sinal de que se volverían a ver. O meu amigo non cre que fose un sinal do Alen. Ateo era e ateo segue sendo. El non recibiu ese agasallo gratuíto e inexplicable que é a fe.