No embigo do mundo, fai niño o ayusismo. Alén do embigo, está o verdadeiro humus, o caldo dos impulsos básicos, o rinoceronte que todos levamos dentro. Así, rozando a fráxil celosía, asoma a persoa en estado bruto: a ansia de poder e o afán de protagonismo, os celos e a perrencha, a soberbia e os caprichiños e a falsa liberdade.
O ayusismo segue unha moral sinxela: dunha banda, está o «bo»; doutra, o «malo». É bo ir aos touros con peite ou encher as rúas de Madrid de horribles postos e beléns do Nadal. Son malas, pola contra, as axudas sociais ou a bandeira palestina nas escolas. A mentira é un monstro de cen colas, feo e abominable, pero non se refuxia o ayusismo constantemente nela? É malo rir cando o ayusismo chora, ou chorar cando el ri. O ayusismo constrúese sobre tres piares básicos: identidade, confrontación e estratexia comunicativa. Nós aquí e vós alá. «Vós» adoita ser o Goberno central, os partidos de esquerda, os críticos, ou os colectivos sociais que non encaixan na súa visión. A polarización non é accidente senón estratexia. Se algo non che gusta, «come froita» (ai, que graciosa son). Cada crítica recibida é un anzol lanzado á súa base electoral. Aquí estou eu: non vos preocupedes por nadiña. Á fin e ao cabo, o ayusismo sempre é vítima: de persecucións sen fin. O detalle técnico da política non importa; importa o conto, o vestido vermello que me poño hoxe, o como volo digo, a barafunda que armo. Ante todo, Madrid. Madrid é liberdade, motor económico, a comunidade máis importante de España (que digo, do mundo!) e todo o demais, ah, pois a min plin. O ayusismo, como o catoblepas, é unha imposible criatura que se devora a si mesma, ao seu partido. Unha mañá, despois dun soño axitado, espertará e darase conta de que non ten pés.