De súpeto lembrei que no patio interior da casa da miña nai había unha árbore xigante. Non sei nin cando a cortaron nin cando a esquecín. Pero, mentres pasmaba mirando pola ventá do meu piso de Nova York, pousouse un gorrión na miña escaleira de incendios, e alí quedou, e nese momento a imaxe do meu pai mirando para aqueloutra árbore que xa non existe, observando cada un dos movementos dos paxaros que a habitaban, volveu á miña memoria, e con ela unha emoción indescritible.
É curioso como se nos aparecen os mortos. Hai máis de vinte anos que morreu o Dositeo, pero fun capaz de velo facer as súas contas na mesa da sala de estar, mentres miraba pola fiestra os paxaros pasar. Semellaba todo tan real, que até confundín o son do gorrión da miña ventá co asubío que emitía o meu pai cando quería falar cos paxaros.
Ás veces, a memoria dun obxecto, dun cheiro, dun xesto, transpórtanos sen querelo a un momento distinto do momento presente; e por un segundo habitamos dúas realidades simultáneas, coma se puidésemos viaxar no tempo. Non sempre é unha sensación agradable; todo depende da lembranza que se nos apareza e das nosas circunstancias para lidar con ela, pero hai algo fascinante en poder estar en dous lugares á vez, algo que me leva a cuestionar cal deses lugares é o real: o construído na memoria ou o que aínda está por construír.
Coido que o gorrión non estivo máis ca dous segundos na miña ventá. Coido que non cantou. Se cadra tampouco era un gorrión. Pero, nunha mañá de outono na que todo parecía gris, esa memoria do pasado levoume a recordar que o futuro non é máis ca un reflexo imaxinado no presente, e que sen imaxinación estariamos perdidos...