Hai uns días asistín a un debate sobre a televisión pública. Tratábase dun grupo de amigos que se reúnen semanalmente para discutir temas de tipo social ou económico que afectan aos españois. Todo o mundo estaba de acordo en que na actualidade carece de imparcialidade e o que discutían era se podería haber unha televisión pública imparcial ou se isto era imposible. O grupo dos pragmáticos, entre os cales me conto, opinabamos que ningún Goberno prescinde dun instrumento de publicidade tan importante, e que os que están nela son servidores dese Goberno, que os elixe e lles paga para que falen ben del, para que oculten os seus fallos e ataquen a quen se atreva a criticalo. Tamén pensamos que o mellor e máis democrático que poden facer é recoñecer o seu papel de defensores do actual presidente; a final de contas, o seu é un traballo e non teñen que avergoñarse diso.
Alguén dixo: «Poderían disimular un pouco, non ser tan claramente sanchistas». Pero iso si que me parece que sería grave, porque podería enganar a algún televidente despistado que aínda non se decatou da situación. Os partidarios do disimulo insisten, consideran que defenden o seu xefe con demasiada saña contra o Partido Popular ou os seus partidarios. Mesmo nunha ocasión en que un invitado se permitiu criticar a falta de imparcialidade, respondéronlle que a proba da súa imparcialidade era que lle estaban permitindo expoñer a súa crítica, deixando no aire a idea de que podían non invitalos aos faladoiros.
Eu penso que a triste realidade é que todos os Gobernos utilizan a televisión pública en beneficio propio.