Hai palabras que doen máis ca un diagnóstico. Cando unha asociación de mulleres que loitan contra o cancro —Amama— denuncia a desaparición de probas médicas, o mínimo é escoitala con respecto, prudencia e humanidade.
Porén, o novo conselleiro de Sanidade andaluz preferiu o atallo máis perigoso: a descualificación. Denominou «infundios» ao que resultou ser certo. Poucas horas despois, o propio presidente da Xunta de Andalucía admitía que, si, houbo borrados de probas en historiais. Entón, quen mentiu?
É difícil entender que un servizo público tan esencial responda ás denuncias cidadás con soberbia e non con transparencia. Cando se manipulan datos médicos non se está borrando un arquivo informático: estase borrando un anaco de vida, un esforzo, unha esperanza.
A sanidade non é un campo de batalla política, é o territorio da confianza. Esa confianza ráchase cada vez que se insinúa que as vítimas inventan, que as asociacións buscan protagonismo, que se magnifica. O exaxerado é o desprezo.
Hai un ruído institucional que fai máis dano ca o silencio: o das voces que negan o evidente ata que xa non lles queda máis remedio que recoñecelo. E cando a rectificación chega tarde, xa non soa a responsabilidade, soa a cálculo.
En tempos nos que tanto se fala de humanizar a sanidade convén lembrar o básico: a empatía non se decreta, practícase. A verdade non se improvisa, sostense.
Deberiamos restaurar con urxencia non son só os historiais, senón a dignidade que tamén desapareceu entre ficheiros.