Hai árbores que non queren renderse. Cando o vento do outono zoa, aperta e ata asusta, aínda son quen de gardar unha folla. Ás veces, só unha, única, firme, teimuda, pendurada coma unha lembranza que se nega a caer no esquecemento, morrer.
Penso nesa folla estes días, tamén nas follas feitas persoas que resisten coma elas. Poden ser de castiñeiro: as que quedaron sen traballo e, malia os anos e o cansazo, volven aprender, formarse, chamar, insistir. Petan en portas que non se abren, pero seguen a sorrir cando lles din «xa a chamaremos».
Ou de carballo: as que loitan contra o baleiro que non se ve, a tristeza que pesa, a ansiedade que aperta, a soidade que non se nomea. Os que se reinventan cada mañá para non deixar de ser, os que atopan un motivo calquera —un saúdo no ascensor, unha conversa co tendeiro, un ollar amable no parque— e fan del abrigo.
Hai quen pensa que a resistencia é responsabilidade dos heroes.
Eu creo que está feita de xente común, follas de buxo, coma a muller que leva os fillos adiante sen axuda, o home que perdeu a esperanza e aínda así sae camiñar, os que pasaron por unha perda e aínda atopan forza para desexar bos días. Os que tremen.
A última folla ten medo de caer. Só quere facelo cando lle toque, cando o seu tempo se esgote e o vento lle dea permiso. Mentres, fica aí: discreta, valente, necesaria. Lembrándonos que resistir é unha forma de beleza, aínda que doa.
Que pasará cando esa última folla caia? Non podo evitar sorrir. Virán outras, verdes.
Sempre veñen.