Pódese dicir Bo Nadal en novembro? Onde está o límite? Haino?
O Nadal comezaba a ponte de decembro, baixando a árbore do faiado, coa luz fría do último mes, co cheiro das castañas que aínda resistían, coa madeira queimándose na lareira, cos gorros e as bufandas a pleno rendemento.
Agora, antes de que os magostos arrefríen, xa as cidades están cheas de renos luminosos, Papás Noeles de saldo e «Feliz Nadal» en bucle. Desde outubro, outubro!, xa se nos quedan mirando, desde os andeis do súper, un bo arsenal de turróns.
Que lle queda ao Nadal se o comemos en pleno outono? Que queda da espera, se nos acoitelan a anticipación cunha data cada vez máis prematura?
Non será que, canto máis se adianta o Nadal, menos se celebra? A festa perde alma, queda baleira, envolta en luces pero sen calor.
O Nadal antes era íntimo: un cheiro, unha canción que soaba pola radio, a calor dos cuartos, as conversas, a familia, o ritual dos adobíos e de acender as luces na casa e non nas rúas.
Cambiámolo por un calendario de consumo, cheo de compromisos, por certo, que cada vez deixan menos espazo para o que realmente o facía especial: o reencontro, a chamada que se fai porque si, a sobremesa longa, a panxoliña desentoada. O pequeno. O humano. O que non estaba feito para vender.
Cando comezou esta carreira absurda por adiantar o que antes agardabamos con ilusión?
Por que non lle deixamos a novembro ser novembro, e que Nadal chegue cando corresponda?
Por que substituír a verdadeira maxia por un simple decorado?