Un relato arraiano rodado en quince años triunfa en los festivales de cine de medio mundo

OURENSE

Iván Castiñeiras siguió los pasos de una familia en la frontera con Portugal para su película «Deuses de Pedra»
15 oct 2025 . Actualizado a las 05:00 h.Iván Castiñeiras (Ourense, 1980) se define como un híbrido de habitante urbano y rural, que no perdona sus veranos y otros períodos de asueto en Cádavos (A Mezquita). Allí ha vivido durante años ese entorno de A Raia, esa cotidianidad fronteriza que refleja en su largometraje Deuses de Pedra, un título que desde su estreno en Róterdam a principios de año acumula ya siete premios en los veintitrés festivales por los que ha pasado.
«É unha película caleidoscópica, concentrada nunha familia e no crecemento dunha nena, cun proceso de rodaxe de quince anos na fronteira entre Galicia e Portugal. Cada ano pasaba un tempo rodando con esta xente, que se converteu na miña familia por completo, hai unha proximidade evidente con eles», apuntó a su llegada al OUFF, donde jugó en casa. El itinerario había sido largo, tras dejar los Países Bajos: Grecia, Colombia, Uruguay, Las Palmas, Lisboa, Australia, Francia, Lituania, Perú, Canadá, India y otras localizaciones lusas y españolas.
«É unha investigación do contexto das miñas raíces, máis alá das expectativas propias. Retrata unha aldea a través dunha familia que pouco a pouco ía marchando ata que quedan os seus últimos integrantes, nai e filla. Cando esta última tamén tiña que decidir, comprendemos que o retrato tería que rematar aí. Está feito con moito cariño, amplo no tempo», explica el autor, apasionado por un universo geográfico y socioeconómico del que muestra numerosos matices.
Iván es consciente de que el territorio tiene mucho que ver en ese escenario que dibujó para los espectadores: «A raia é unha zona moi vasta, unha fronteira con moito que ver a un lado e a outro, pero tamén invisible por as condicións políticas que ás veces converten á súa xente en habitantes de segunda, con problemas como a desruralización ou os incendios. Aí é nada, 150.000 hectáreas queimadas e parece que se mira para outro lado, cando estamos falando de gardiáns da memoria. Se falas con maiores de oitenta dos dous lados enténdense ben, pero o galego normalizado e o portugués de Lisboa está a separalos cada vez máis».
El jurado de la sección Galicia, en Intersección (Festival Internacional de Cine de A Coruña) premió su capacidad de preservar la memoria y transformar lo íntimo en universal. Una obra contada por un licenciado en Historia del Arte (Santiago), en Cine (Lisboa) y en Dirección de Fotografía (París). Lo del tema elegido ya es pura víscera, en primera persona.