Era un libertario. O último, talvez. As normas e as ortodoxias e regras e ordes nunca se relacionaban con el. Ou mellor, el non tiña relación con ningún tipo de norma. O Paco Mariló di que chegou a Verín cando estaban construíndo o estadio de fútbol José Arjiz, onde o noso Verín aínda resiste e permanece. Perdeu unha carteira mentres traballaba tapando unhas zanxas e ao día seguinte, cando chegaron os demais operarios, o campo estaba cheo de buracos. Non parou de furar ata que apareceron os seus cartos. Ángel, o comunista, chegou dende as terras de Sarreaus. De Nocelo da Pena, concretamente. Os seus ollos azuis eléctrico iluminaban as barras dos bares. Ninguén sabe a orixe certa do seu alcume. O Mariló, que é o que máis sabe de todo, afirma que pasaba o día berrando: «¡Viva o comunismo!». E de aí o seu mote. Porén outros din que se trataba, simplemente, dunha sutil afinidade ideolóxica. Recordámolo na barra dos Amigos, e despois na do Fidel's. A cabeza apoiada na man, inclinado, e movendo constantemente os seus cadrís. No verán colocábase no cruce de Portugal e, posuído dun impulso revolucionario, gritaba as súas consignas. Todo para que alguén o mirase. Porén non o miraba a persoa pola que el perdía o sentido. Miraba a Rosa, a muller do noso Fidel. Despois miraba ao Fidel. Fruncía o cello. Miraba outra vez cara a ela. Dicía: «Ai, Rosiña, cómo puideches casar con este bandido!». Un ano, que a memoria xa non alcanza, arranxaron a súa casa de Nocelo da Pena. Viuna. Colleu unha pedra e rompeu os cristais da galería. Preguntáronlle por que fixera aquela trasnada. Contestou, secamente: «Na miña casa quero que entre o aire». Era un libertario. O último, talvez.