Marchou o Manolito Rolán para as Canarias e nós, melancólicos, quedamos transitando a chuvia amarela da outonía. Cando vén a Verín de Verín todo semella máis feliz, máis alegre, menos solitario. Deixounos as súas risas como un elixir para este outubro que arranca. Un estímulo. Un café só, negrísimo, que nos desperta do soño dunha noite ventosa. Os últimos días na vila dedicounos a pasear as súas propias xeografías. Eu aínda o lembro co Celsiño. Montaron unha sociedade artística que os máis vellos do lugar aínda recordamos. Dedicábanse ás reformas, á cartelería, á pintura de todo tipo. Tamén tiñan tempo para as chanzas. Na Derbi de cor verde do Celsiño colocaron un anuncio moi atractivo. Dicía: «Se pintan pisos a domicilio». Ignoro se tiveron éxito con esta iniciativa. Igual que ignoro como se poderían pintar pisos sen acudir ao domicilio. Era unha brincadeira daqueles dous artistas cando a arte era unha cousa seria, de artistas quero dicir, e non de alicatados creadores de comercio variado. Os últimos días do Manolito en Verín foron gloriosos. Tan gloriosos que nos custou máis dunha bronca na casa. En lugar de chegar ás dez, chegabamos ás once. Menos o día da despedida. O Paco Mariló e o Bernardo dixeron que ás dez en punto marchabamos. E así o fixemos. Démoslle unha aperta ben forte ao Rolán. Quedou só co Juan Ramón. E chegaron outra vez as once da noite, parolando, rindo, felicitándose a vida. Ás once en punto o Juan Ramón levantouse. «É tarde, Manolito». O Manolo Rolán abriu ben os ollos, brillantes, e dispúxose a ditar a súa última sentenza na rúa Montemaior de Verín. Dixo, serenamente: «Eu aínda chego cedo. Vou por Canarias. Unha hora menos».