Cando chega este tempo, pasado o corenta de maio, todo na cuadrilla son lamentacións. Podemos empezar con Morata e rematar coa pregunta capciosa: «Sabedes cantos graos fixo en Ourense o luns?». Sempre hai quen di que en Verín superamos os datos da capital. O culpable é o termómetro da farmacia de don Alejandro, ao que lle dá o sol boa parte do día e frecuentemente pasa dos corenta. O Mariló, por suposto, ten solución para todos estes males. A min, cando me queixo, bérrame: «Tiñas que vir unha semana comigo e eu poñíate novo subindo e baixando aos tellados. Non vales para nada». Eu xa me acostumei a que me repita tal sentenza e cheguei á conclusión de que debe ser certo: o mal que sufro é produto da desidia. «A ti espabilábate nunha semana», insiste. Tamén insistiu cun compañeiro da mili en Cerro Muriano, unha barriada de Obejo, concello de Córdoba. O seu nome, Manolo. Pero todos lle chamaban Manolito, un andaluz elegante que non estaba afeito ás carencias. O home comía pouco e mal. Dicía que non estaba acostumado a esa vida. Botáballe a culpa á súa nai, da que non recibía noticias, nin diñeiro, nin paquetes con alimentos. O Mariló rapidamente encontrou a solución. «Hay que escribirle una carta. Ponte ahí, Manolito, y toma el bolígrafo». Colleu o bolígrafo e comezou a escribir exactamente o que dicía o gran Paco Mariló. «Querida mamá, espero que al recibo de la presente te encuentres bien, yo, por desgracia, no tanto». Ditoulle tres ou catro parágrafos máis e acabou dicindo: «Querida mamá, envía dinero o recibes cadáver». Manolito negouse a escribir iso. Finalmente aceptou. Quince días despois chegou o diñeiro e un xamón pata negra que lles quitou a fame.