O escritor Diego Ameixeiras rememora as xornadas en Silgar ou Samil e os plans familiares
28 sep 2020 . Actualizado a las 05:00 h.Contan na miña familia que aquel verán centrei os meus esforzos en comer toda a area posible da praia de Silgar, en Sanxenxo. A fotografía demostra que o meu pai era un home paciente e que o seu fillo pequeno estaba moi concentrado en prepararse unha ración do seu novo prato favorito. A area de praia tiña unha substancia diferente ao céspede das piscinas de Oira, outro prato exquisito para un neno de ano e medio. Regalábame unha textura aínda máis estimulante, un gusto que chamaba á desobediencia, á carreira automática en espiral. Era irresistible, puro vicio. Que rica sabía á hora do vermú, como entrante da merenda ou polo simple vicio de rillar partículas nocivas.
Aquel verán de 1978 naceu unha nena probeta no Reino Unido, a sonda Pioneer 12 estudou o ambiente en Venus e un neno chegado de Suíza con porte escandinavo, futuro veciño de San Francisco e do Couto, con ascendencia directa na Peroxa e no Carballiño, merendaba unha tapa de area en Sanxenxo. En Samil, ao ano seguinte, tamén me dediquei á investigación gastronómica indagando na posibilidade de algas e crustáceos, pero unha mañá abandonei o costume para sempre. A praia deixou de entrarme pola boca, coma nun episodio de desamor repentino. Daquela preferín empregar a area para os praceres da arquitectura efémera: castelos, torres, montículos con estraños desaugadoiros. O meu pai celebrou a miña decisión e puido volver á súa hamaca con Silver Kane.
O meu verán de 1978 vive tranquilo nesta fotografía. Estamos metidos no outono máis lánguido que recordamos, agardando que a vida se endereite dunha vez, pero nesa praia de hai máis de corenta anos segue intacta unha felicidade da que teño escoitado moitos episodios de gloria. A miña afección desmedida pola area, as prestacións infinitas do Seat 127 do meu tío, capaz de trasladar tres adultos e cinco pequenos co maleteiro a rebentar e unha cama pregable na baca, unha sardiñada cos amigos á noitiña, as avoas poñéndose en bañador por primeira vez nas súas vidas de mulleres xigantes. Non podo lembralo por razóns de idade, pero sei que en 1978, mentres Arxentina gañaba o Mundial a tiros e na tele empezaba a desaparecer o branco e negro, aos meus pais se lles deu moi ben iso de ser felices.
Crecemos cara a infancia, dicía Juan Marsé, e eu tento crecer mirando esta fotografía que durante anos levou a miña nai na carteira, como unha garantía do vivido en plenitude. Ao meu pai sacábanlle os amigos certo parecido con Alfredo Landa, pero non con aquel atravesado que perseguía bikinis por Torremolinos, senón co detective inmenso que protagonizou El crack, esa estupenda película de José Luis Garci en que o actor, pistola baixo a mesa, lle espeta a José Manuel Cervino aquilo de «Baretta, dame el mechero o te vuelo los huevos». Miro esta fotografía tentando medrar hacia 1978 e vou facendo progresos. Penso que o meu pai me está dicindo agora mesmo, dende outras praias lonxanas que habita dende hai dez anos, que xa teño o seu permiso para comer toda a area que necesito.
«Os refachos de vento dunha mañá de agosto posibilitáronme un regreso a 1978»
O Nordés mobiliza toneladas de area en Carnota. De Mallou a Caldebarcos, correndo pola praia, os refachos de vento dunha mañá deste mes de agosto posibilitáronme un regreso a 1978 antes de poñerme a escribir algún pensamento imperfecto. Abrín a boca, bastante xusto de forzas, e un mísil con millóns de partículas do pasado, procedentes dunha sucesión de dunas, colisionou co meu padal obrigándome á nostalxia. Recupereime rápido do impacto. Non estaba mala. Mineral, balanceada, con efectos secantes e recordos das Rías Baixas. Aceptable caudal aromático. Seguín correndo ata Boca do Río e quitei a miña camiseta da San Martiño do ano pasado. Coa area da praia pásame igual que cos tomates, que xa non me saben coma os de antes.