Unha tarde máis, logo de xantar un reseso emparedado de friame oíndo a radio, metes unha botella de auga e un par de mazás na mochila e bótaste a andar, deixando atrás a vila na que foi nacendo toda a túa familia, e na que pouco tedes que facer os escasos veciños que aínda permaneces nela. Suando polo esforzo da camiñada, chegas ao apeadoiro coa intención de deixar pasar algunhas horas ata aproximarse o momento da cea e de deitarte, dando así por concluída a xornada. Sentas á sombra e, mentres enxergas o mutismo da paisaxe que te envolve, adormeces mexido pola acritude abafante do calmazo.
Acordas cando sentes o balbordo dos freos do tren das seis e vinte; ese que cada tarde ves chegar, parar e marchar. Case sempre sen subir nin baixar ninguén. Pero nesta ocasión, mirando cara o horizonte, algo parece mudar no teu pensamento, e dáste conta de que hoxe pode ser o día. O día no que conseguises dunha vez deixar atrás o que te atenaza: as lealdades obrigadas, os recordos enquistados e, por riba de todo, o aborrecido traballo herdado do avó polo teu pai e, ao faltar este, por ti. Pero para iso deberías coller ese tren. Quizais non che faga falta nada material para iniciar unha nova vida na cidade. Con ganas e con tesón acadarías pronto un emprego e unha vivenda. Farías amigos e iriades de excursión, ao cine ou a discoteca, e tamén comeriades nos mellores restaurantes. Pero... que sería dela?, pensas. Quérete tanto! Chega o tren. Mentres te ergues, ábrese a porta ao deterse.
Son as seis e media. E aí segues, cinguido polos restos dun remuíño de po e de incerteza. A túa cadela, agradecida, lámbeche a man. Amodo, regresades á vila. Unha tarde máis.
Jesús Garabato Rodríguez. 57 anos. A Coruña.