Tralo cristal da fiestra, a praia de Santa Cristina comezaba a encherse de bañistas. Familias, parellas e grupos de mozos e mozas ían tomando posicións no areal. Un veleiro, cun abanear lene, durmía fondeado fronte á lingua de area.
Engaiolado pola paisaxe, deixouse levar polos ventos da lembranza. Recordou as lanchas levando xentes á outra beira da ría, as camiñadas en Casablanca polas vías que tremían cando o tren se achegaba, o receo ao pasar preto do Sanatorio pola noitiña, a proba de afouteza para cada neno da Gaiteira ou Os Castros de vencer a nado a corrente, a desaparecida praia do Lazareto, a leña amoreada na azotea da vella casa que miraba a San Diego, o río Monelos antes de ser devorado polo asfalto, os primeiros amoríos e aquelas amizades que habían de durar a vida enteira.
«Ten vostede que camiñar», repetía teimuda a enfermeira logo do almorzo. «Despois da operación, pódense formar coágulos e camiñando evitámolo». O paseo remataba naquela fiestra do andar 11, na que podía asomarse aos tempos pasados. Mais, no seu maxín, o camiño estaba trazado. Se cadra, nalgunha daquelas liñas de cores pintadas no chan dos corredores... abondaba con probar. Mesturado entre visitantes, as portas automáticas franqueáronlle o paso. Cruzou o paso elevado e baixou a empinada costa das Xubias.
Con dificultade, conseguiu sentar preto das ondas a bater tímidas na rampla. Co sol quecéndolle o rostro engurrado, podía sentir o frescor da auga, o arume salgado, a brisa que enguedellaba as súas canas, as gargalladas dos cativos... Pasaron horas sen decatarse, o tempo detivérase mentres gozaba de todo ao seu redor. Pero nada detén a marea. Alguén deu a voz de alarma cando a auga trepaba pola rampla e el non era quen de levantarse nin con axuda. Sorriu con retranca e pensou: ao cabo, erguerse nunca é tan doado como sentarse.
De camiño ao hospital, case sen folgos, entre o zunzún dos aparellos da ambulancia, explicou que non fixera outra cousa que seguir as instrucións: camiñar. Tanto camiñou que deu chegado aos días da felicidade. E daqueles días ninguén quere volver a marchar.