—Avó, non abras! Escoitame ben: non abras a porta. Xa virei eu cada tardiña, falamos, xogamos a partida, tomamos un cafecíño...Pídoche que non lle abras a ninguén. Aos teus anos podería ocorrer calquera desgraza.
Antes de saír a traballar, Ana sempre lle repetía o mesmo. El asentía, pouco convencido., e seguía a ler no xornal.
Pasaba o día adurmiñado, nun recuncho daquela sala enorme e solitaria. Certo era que a maioría dos días non pagaba a pena estar alí. Entón camiñaba cara os seus montes. Escoitar o piar de cada paxaro, rubir aos carballos, facer asubíos con pólas de salgueiro, construír aradiños de pau, tombarse descifrando as cores do arco da vella devolvíao á vida. A súa obsesión: fabricar muíños coa navalla e poñelos a funcionar no regato do prado.
Así cada mañá ata que escoitaba os berros que procedían da aldea. Daquela, unha vez máis, corría ata quedar sen alento. Cando daba chegado xa nada podía facer polo seu pai.
Hoxe unha brétema espesa impediulle atopar o carreiro cara o monte e borroulle os recordos.
Por iso, cando petaron á porta, Manuel ergueuse e foi abrir:
Un neno cativo, de ollos grises, fraco e famento ficaba do outro lado. Na man, un aradiño de pau.