Dende nena recollía a diario cunchas, cantos rodados e crebas de naufraxios esquecidos, devoltos á terra en días de mala mar. Xa adolescente perseguía ese soño de crear obxectos preciosos con materiais pobres, arte dificilmente aceptada por aqueles que a querían pero a desfavorecían cando se trataba de valorar as súas obras. Un mal fado que dende o berce rexeitaran coma castigo divino do que non se crían merecedores nin parte interesada.
Seu pai decidira facer dela unha muller de ben. Cultivala, dar a coñecer os seus encantos; que un home de posibles a convertese en esposa e nai. Aprendéronlle a tocar o piano e a tratar dun modo exquisito os da súa clase social. Mais nunca interiorizou aquelas cerimonias.
O mundo creativo no que se realizaba brillaba só para ela nunha galaxia paralela.
Para todos os da súa clase social, unha morta de fame que apreciaba refugallos coma tesouros, síndrome diagnosticado como desvarío, sen que ninguén vise a beleza que ela atopaba na humilde natura.
Cando finou, a familia, de crenzas cristiás, pero desapiadada, soterrouna en total anonimato, baixo o cumio dun pequeno outeiro cuberto de pedras. Sobre del, unha humilde cruz formada por dous paus deformes e lixados, miraba o anxo de mármore do panteón que sinalaba os nomes da nobre familia, esculpidos en letras douradas, alleos á veciña que non tiña onde caerse morta; como así fora.
Ao fondo do inmenso xardín francés, o seu amado obradoiro desapareceu nun silencio desagradecido sen que ninguén o botase en falta. Non tardou a natureza e facerse cargo del.