Julian Ferreiro, el profesor de cocina que dirige al Negreira y antes fue jugador y entrenador rojillo

NEGREIRA

SANDRA ALONSO

Entre las vivencias resalta el histórico ascenso del 2005, «un ano marabilloso»

10 ago 2024 . Actualizado a las 19:22 h.

Julián Ferreiro (Negreira, 1973) conoce como nadie los entresijos del Negreira. Como jugador solo vistió la camiseta rojilla: «Empecei con dez anos e retireime con 33 ou 34». Después también fue entrenador. Y hace poco más de un año que ha asumido la presidencia del club. Durante este tiempo ha podido compatibilizar el fútbol con su profesión como profesor de cocina y pastelería. Tal y como él mismo explica, está cumpliendo un propósito que estaba latente: «Sempre tiven na cabeza pechar o círculo». Al fin y al cabo, tanto en el fútbol como entre fogones hay mucho que aderezar.

Al echar la vista atrás no duda en significar que la etapa como futbolista es la que más se disfruta. Y ahí abre un capítulo aparte para el histórico ascenso a Segunda B logrado en el 2005. Era el capitán de aquel equipo: «Cando fomos alá (la ida, en Ciempozuelos), trouxemos un gran resultado. Pensabamos que nos ía dar. Pero o partido na casa foise complicando, puxéronse 0-2. Ao final meteu Adrián... Foi unha ledicia tremenda, unha experiencia marabillosa todo o ano, cunha gran identificación entre xogadores, corpo técnico e afección».

XOÁN A. SOLER

Las cosas cambian cuando uno se sienta en el banquillo como máximo responsable técnico: «Como adestrador sofres máis cando perdes. Non é que como xogador non o sintas as derrotas, pero é distinto. Tes que saber manexar o grupo humano e sacarlle un rendemento deportivo, e non é doado». Tiene claro que ayuda mucho «sentir o respaldo a directiva». Y que el hecho de llevar las riendas técnicas permite entender decisiones que cuando uno era futbolista podían resultar sorprendentes.

PACO RODRÍGUEZ

En la presidencia, el escenario es otro, en una triple dirección: «Hai unha parte social, unha masa de socios e afeccionados aos que coidar e mimar; unha económica, que as contas estean saneadas, que o que prometas a nivel de soldos o cumpras; e unha deportiva, no sentido de que o equipo ten que dar unha boa imaxe, acorde ao potencial».

Le seducía esa idea de completar el ciclo, pero antes de dar el paso de encabezar la directiva se aseguró de que lo acompañasen en la travesía «personas de total confianza, amigos dispostos a involucrarse».

El futbolista piensa más en el día a día. Las responsabilidades son otras. En los casos del entrenador y el presidente, Julián Ferreiro llama la atención sobre dos preocupaciones de distinto signo: «Un ten enriba esa espada, sabe que se os resultados non acompañan pódeno botar. Para o outro, a miúdo, o problema é atopar alguén que estea disposto a coller o relevo».

De momento, el primer año al frente del club rojillo no le ha ido mal. El equipo logró el ascenso a Preferente y ahora se apresta a luchar por el reto de la consolidación en la categoría.

«Todo o que sexa tirar de xente que lle quere ven ao club é garantía de éxito»

Otros dos históricos del Negreira que logró el ascenso a Segunda B, además de Julián, están también embarcados en el actual proyecto: el entrenador, Adrián Vázquez, autor del gol posiblemente más celebrado en la historia del García Calvo, y su ayudante, Óscar Vidal.

El presidente considera clave involucrar a «xente que estivo aquí, que coñece ben o club e que lle quere ben. Todo o que sexa tirar de xente que lle quere ao Negreira é clave de éxito». En esa línea añade también el nombre de Raviña, que dirigirá al equipo juvenil.

Julián Ferreiro está satisfecho con el balance de la primera temporada: «Volvemos crear categorías inferiores, temos equipo feminino, medrou a masa social. Temos sobre cen rapaces na base, e máis de vinte fichas no feminino». Y la guinda fue el retorno del primer plantel a Preferente: «Co ascenso, a xente enganchouse. Iso é sempre así. Se as cousas van ben, a xente engánchase. Se non, non tanto».

Nuevo desafío

Ahora el desafío pasa por cogerle el pulso a la nueva categoría: «Entendemos que temos unha base boa de xogadores, a maioría son de aquí e iso é un plus. Máis ampla respecto ao ano pasado. Agora hai que esperar ao paso das xornadas, a ver se todo sae como pretendemos».

Lo que sí sabe es que si las cuentas cuadran el camino se hará mejor. La pasada campaña acabó con un superávit y en esta el presupuesto es algo mayor, debido al salto de nivel. Pero el enfoque económico no varía: «Aquí non temos un empresario ou máis que poidan inxectar cartos nun momento dado. Todos somos traballadores. O orzamento é o que é. Temos un teito o non imos pasar de. Non queremos ir colgados».