A nosa infancia é o alimento do que se nutre a fe que nos fai seguir cara a adiante
19 nov 2023 . Actualizado a las 05:00 h.Como un pequeno cosmos que era, na nosa aldea tamén había mulleres solteiras con fillos. Fillos de pais descoñecidos, polo menos para os que eramos os máis rapaces da comunidade. Arestora lembramos unha, pero naqueles afastados días da nosa infancia había algunhas máis. A nós, o feito de que non tivesen pais recoñecidos coma os outros non nos importaba. Eles eran uns máis entre todos os nenos e nenas da colectividade. Neste senso, recordamos a unha que tiña tres de tres homes diferentes, ou iso era o que nós escoitabamos. Ela era coñecida como A Rata, Francisca a Rata. Ela soa criou aos seus nenos. Alimentounos coa súa suor, co seu esforzo e o seu traballo. Perfumounos co aroma da pobreza: co arrecendo do mar salgado e do barro e tamén coa resina dos piñeiros. Quentounos co lume das piñas e das vidras, coas brasas dos carozos, das achas, dos picaños e dos fieitos secos apañados nas chouzas.
Alimentounos como facían as demais nais, casadas ou non, da nosa e doutras aldeas: berberechos, ameixas, caramuxos, lorchos, pións, mexillóns das rochas do Naranxo, de anguías e outros peixes que se pillaban nas cangrexeiras que se lanzaban por detrás do malecón do porto do Bodión. Tamén con bolicos e tortas cun pouco de touciño, con ovos da casa e cun cocido de carne de porco, patacas, lentellas e repolos, nabizas ou grelos. E tamén papas de fariña.
Ademais, tanto a eles coma a nós, as nosas nais, para que medrásemos sans e fortes, dábannos un vasiño de aceite de bacallau e de vez en cando aínda nos caían unhas galletas de coco molladas nunha cunca de Sansón.
A nós non nos importaba. Eles pertencían tamén á nosa comunidade. Vivían no medio da aldea. Ao lado da casa do tío Xaquín o Belán e detrás do muíño de Vitorio, o irmán solteiro do señor Claudio. Cando desde o Souto nos mandaban á taberna do Cacharros, na parte alta da aldea, a mercar algunha cousa que facía falta para cear, parabamos a xogar na zona na que eles moraban. Coma case sempre nos atrapaba a noite na corredoira, levabamos un candil na man e á volta aproveitamos a escuridade par ver o brillo verdoso dos vagalumes entre as silvas dos arredores.
Mais na nosa terra había fillos de nais solteiras en case todos os currunchos da súa xeografía, o cal, neste noso tempo, non fala ben, que digamos, de nosoutros. Isto, que o soubemos cando xa eramos uns mozotes, era un feito palpable e contrastable para calquera. Non era necesario saber ler nin escribir. A nosa primeira comprobación constatámola nas aldeas veciñas e noutras da nosa parroquia.
Neste senso, lembramos unha anécdota que nos relatou o amigo José Forján cando tomamos un café xuntos. Revelounos este mestre xubilado que aló pola década dos sesenta e setenta no seu Padrón natal había unha señora maior que detestaba que as parellas novas andasen polas rúas collidas da man e dándose bicos na boca. Ela expresaba o seu rexeitamento cara a estes novos costumes dicindo: «Tiven tres fillos con tres homes distintos, mais nunca un home me deu un bico no peteiro».
Compañeiros! Dígovos que recordamos todo isto sen ánimo de ofender a ninguén. Non. Facémolo só co afán de rescatar do esquecemento os nenos que algunha vez fomos, porque a nosa infancia é o alimento do que se nutre a fe que nos fai seguir cara a adiante, pese á dor que sentimos cando escoitamos falar dos numerosos nenos e nenas que están caendo, morrendo, sen piedade en Terra Santa.