Non vales para nada, Aurora. Están sentados fronte a fronte. É a primeira vez nunha semana que o seu home se presenta a cear e non ule a alcohol. Os pratos fumegan sobre a mesa da cociña, sen que ningún dos dous se decida a comezar. Aurora P.?G. preparou un pisto de verduras con carne.
-Sinto vergoña de ti -engade o home cun ton moi suave-. Puta.
Resúltalle estraño que lle fale así. Sempre berra, xesticulando igual que se acabase de recibir unha descarga eléctrica, pero agora parece medir moi ben cada un dos seus movementos. Fala coma se estivese reprendendo un cativo, sen amosarse demasiado autoritario, aínda que firme e directo. Frío e esforzándose en buscar unha actitude conciliadora que non casa en ningún caso coas súas palabras, aparentemente tranquilas, pero cun pouso ameazante e turbio. Aurora P.?G. non sabe como reaccionar. Dálle medo esa parafernalia tan estudada e só responde baixando os ollos.
-Puta- di o home novamente, con voz de neno.
Aurora P.?G. colle o garfo, disposta a comer, pero antes de que poida levalo á boca cun anaco de carne, a man aberta do home colisiona contra a súa cara. A dor crávaselle na mandíbula coma se recibise o impacto dunha pedra.
-Estás tolo- salouca.
Quere levantarse, pero o home impídello empurrando a mesa, de xeito que Aurora P.?G. queda atrapada contra a parede. Mírao aterrorizada.
-Non. Por favor. Non.
Sempre aparece unha forza invisible que a inmobiliza ata parecer unha estatua. Non ten escapatoria. Son como dúas cadeas moi fortes que lle agarran os nocelos, incapacitándoa para calquera movemento. Pero en soños consegue saír correndo. Atravesa as rúas da cidade, fuxindo baixo a choiva, e non mira atrás. Sempre sobe unhas escaleiras que rematan nunha longa varanda dende a que se avistan as vías do tren.
-Non o fagas. Pídocho.
O home colle unha botella de viño. Extrae a rolla cos dentes e dálle un grolo o suficientemente longo como para rematar todo o líquido. Aurora P.?G. segue sen moverse, sentindo as pernas cravadas contra o chan. Pecha os ollos e ve pasar o tren a toda velocidade pola estación. Nunca se detén. Nalgún recanto do seu cerebro, o estrondo da máquina emerxe mesturado con ruídos estraños que lle feren os oídos. Cando volve abrir os ollos, o home apúntalle a boca coa vinca da botella.
-Que non cho teña que repetir dúas veces.
Aurora P.?G. aguanta a respiración mentres percorre o vidro cos beizos. O home agárralle a caluga para controlar a cadencia ao seu antollo. Cando Aurora P.?G. se detén, a piques de atragoar, colle forzas debuxando círculos coa lingua ao redor do cano.
-Moi ben. Perfecto- dixo o home deixando a botella na mesa.
O segundo golpe, co puño pechado e dende unha distancia curta, coma se o home estivese chamando a unha porta, faille sangrar o nariz, pero case non lle dá tempo a notar como o sangue flúe lentamente ata alcanzar os beizos. O home acaba de arrastrala ata o chan e derrámalle o pisto de verduras na cara. Aurora P.?G. volve verse contra aquela varanda que lle impide correr cara o tren que pasa ante os seus ollos a toda velocidade. Cando o home remata de estenderlle os restos pola cara, dá uns pasos cara atrás, contemplando o resultado da súa obra. Aurora P.?G. non se move, como se estivese posando. Cando abre os ollos e limpa os restos que lle quedan pegados ás pálpebras, fáltanlle forzas para dar crédito ao que está vendo. O home ten xa os pantalóns baixados.
Aurora P.?G. aperta os beizos e de novo aguanta como pode a respiración. Aquel chorro amarelo ten un sabor salgado e moi amargo.
CAPÍTULO 9
Tras unha breve parada nun bar de estrada, un motorista pilota unha Kawasaki Ninja 250R a toda velocidade. Á saída da primeira curva, empeza a achegarse un autobús con destino Oregón. Non será doado superalo. No seu interior, Camélia V.?P. contempla a perigosa manobra do motorista para adiantar o vehículo e, sen darlle importancia, segue a súa viaxe mentres se distrae cunha revista do corazón.
RESUMO